Rozdział 13

Za wszelkie błędy baaardzo przepraszam no i za tak długie opóźnienie również
Zapraszam http://numb-forever.blogspot.com/

Naj­lep­szym przy­jacielem jest ten, kto nie 

py­tając o powód smut­ku,

 pot­ra­fi spra­wić, że znów wra­ca radość. 

Jasper

Na szerokim parapecie od strony dworu stał nie kto inny jak we własnej osobie Jasper. Przetarłam oczy zaskoczona jego nagłą i jakże pożądaną wizytą. Uśmiechnęłam się do niego blada, a po chwili podbiegłam do okna i szybko je otworzyłam. Od razu się rozpogodziłam, a widząc jego dość zadowoloną minę wywnioskowałam, iż ma dla mnie coś naprawdę ważnego. Oczywiście, że bałam się wieści, które mi przyniósł jednakże byłam na nie przygotowana i cokolwiek by to nie było zdecydowana byłam dowiedzieć się tego. Kiedy wampir płynnym ruchem wślizgną się do mojej komnaty, niewiele myśląc rzuciłam się mu na szyje i mocno do siebie przytuliłam. Mimo, że jego ciało było twarde jak kamień i ziemne niczym lud pierwszy raz od dość dawna poczułam, że ten koszmar ma szansę się skończyć, wystarczył tylko jeden drobny uśmiech losu i wszystko było by jak dawniej. Może nie idealnie, ale dobrze-po staremu.  Pociągnęłam nosem odsuwając się od wampira.

- Przepraszam –mruknęła, a po chwili dodałam: - Wież, że Emma opanowała dom?

- Wiem Bello, wiem walczyłem z nią lecz zdarzyła opętać  Emmeta i Alice – spuścił głowę. Oczywiście, że wiedziałam jaki był wynik tak nierównej walki, ale jeden fakt wpędził mnie w zamyślenie. Delikatnie położyłam blondynowi dłoń na ramieniu. Nie wiedziałam czy dobrze robię, ale wydawało mi się, że Jazz poczuł się troszeczkę lepiej. Nasze oczy spotkały się, a ja, jak to ja nie wytrzymałam i zapytałam bez ogródek:

- A co z Rose?

-  Akurat wyszła na polowanie, ale bez obaw Bello już poinformowałem ją o tym by nie wracała do domu. – Zapewnił mnie jasnowłosy leciutko się przy tym uśmiechają. – Ale nie czas by się akurat tym martwić, Rose świetnie sobie poradzi.-Pokiwałam energicznie głową w geście zgody z jego słowami. Jasper zmierzwił włosy dłonią i ponowił swoje słowa:

- Jakiś czas przed twoim telefonem Alice miała wizję. Widziała ciebie i Aro jak opowiadał ci historię starego rodu lecz usłyszała tylko jej koniec i dlatego – zaczął nagle energicznie grzebać w kieszenie lekko podartych jeansów. Patrzyłam na niego w całkowitej ciszy i skupieniu. Byłam naprawdę bardzo ciekawa tego co odkrył. Moje serce biło jak szalone, miałam wrażenie jakby za moment miało wydostać się z mojej piersi. Chciałam krzyczeć na wampira aby się pośpieszył bo przecież zapewne straże Volturi już wiedziały o nieproszonym gościu – no przynajmniej mi się tak wydawało.  Zacisnęłam pięści na swoim ubraniu gdy nagle Jasper wydostał w końcu z kieszeni kilka pomiętych kartek, które jak na niego przystało próbował jako tako wyprostować lecz bez większego rezultatu.  Nim się spostrzegł wyrwałam mu je z dłoni i zaczęłam szybko czytać, cóż informacje nie były zbyt dokładne, mimo to było w nich coś co mnie zaciekawiło, a mianowicie to iż ród wymordować usiłowała jedna z sióstr bliźniaczek lecz została powstrzymana i zabita przez drugą. Rozgoryczony władca wygnał morderczynie w ten sposób nieświadomie zsyłając na swoją rodzinę plagi nieszczęść, które wyniszczyły Mallory.

- Jak to? –szepnęłam, a razem z mimi słowami do komnaty bez ostrzeżenia wpadli Jane i Alec. Patrzyłam na rodzeństwo w niemym szoku. Lecz oni wcale się mną nie przejmowali tylko pochwycili Jaspera, który nawet nie miał szansy się bronić.

- Puśćcie go! – krzyczałam jednak bez skutecznie. Nie wiele myśląc pobiegłam do Sali tronowej gdzie jak się domyślałam musieli go zabrać.

- On nic nie zrobił! – z okrzykiem paniki wpadłam do ogromnej Sali, w której była wielka trójca i potworne rodzeństwo.  Płuca palił mnie okropnie po męczącym biegu w okropnie niewygodnej kreacji, którą nadal miałam na sobie. Moje włosy były rozwichrzone, a chód ciął mnie w bose stopy. Byłam pewna, że wyglądam jak nieboskie stworzenie jedna to akurat interesowało mnie najmniej. O wiele ważniejszy był Jasper, który aktualnie klęczał przed Aro.

- Bello uspokój się – skarcił mnie najważniejszy z wampirów. W normalnych okolicznościach pewnie bym się zawstydziła tonem jakim to powiedział lecz to nie były normalne okoliczności, zdecydowanie nie. – Jasperowi nic się nie stanie lecz za włamanie do zamku musi ponieść karę – zagrzmiał władca wampirów nie odwracając oczu od mojej postaci. Ja również uważnie na niego patrzyłam. Odnosiłam wrażenie, że cała ta sytuacja nieziemsko go bawi i przynosi nie mało zabawy. Czułam gniew okropny gniew, a gdy Marek stwierdził by Alec zabrał go do specjalnego lochu po raz kolejny doznałam ogromnego szoku. Zmrużyłam oczy. Coś było nie tak, jeszcze nigdy nie słyszałam o tym aby Volturi zamknęli nieposłusznego wampira w  lochu; takiego wampira bezceremonialnie zabijano, a jak by się włamał do ich zamku…

- W co ty do cholery pogrywasz?! – krzyknęłam mierząc w Aro palcem oskarżycielsko. Miałam serdecznie dość tych jego podchodów i oszukaństwa. Byłam w Volterze zaledwie jeden dzień, a już miałam dość. Jeszcze chyba nigdy nikt nie wpędził mnie w taki stan, nawet Alice, która czasami jest strasznie zakręcona. Czułam na sobie wzrok wszystkich zebranych, chyba nikt do końca nie dowierzał mojemu wyczynowi. Dopiero po chwili dotarło do mnie z jakim brakiem szacunku odniosłam się względem Aro, ale po prostu nie mogłam inaczej. Nawet sam zainteresowany patrzył na mnie w widocznym szoku.

- Bello – powiedział uroczyście podnosząc się ze swego trony i ruszając w moim kierunku iście dostojnym krokiem. – Chyba nie doceniasz mojej wielkiej wyrozumiałości – złączył dłonie jak do modlitwy spoglądając na mnie groźnie. Serce od razu podjechała mi do gardła, a wszystkie myśli uleciał niczym bańki mydlane porwane przez porywisty wiatr. Czym on był bliżej mnie tym ja cofałam się o krok lub dwa. Niestety w końcu napotkałam za sobą przeszkodę w postaci ściany.

- Pomagam ci jak tylko mogę, a ty jak mi się odwdzięczasz Isabello? – sykną słyszalnie rozgniewany mimo, iż jego piękna twarz pozostawała bez wyrazu.

- Ja…tylko uchm…chce wiedzieć dlaczego zachowujesz się tak dziwnie.- wydukałam z ogromnym trudem. Naparł na mnie i nachylił się. Czułam jego oddech na swoim policzku i uchu, do którego szepną:

- On będzie tu o wiele bezpieczniejszy niż w Forks, zapewniam cię droga Bello- Gdy tylko zaczął mówić zamknęłam oczy.  Głos Aro był tak nieziemsko melodyjni, że nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa. Czułam jak wdycha mój zapach.

- Wracaj do pokoju Isabello – rozkazał odsuwając się odemnie.