Rozdziała 12

Trochę mi zeszło, ale mam już napisane kilka rozdziałów do przodu dlatego notki będą ukazywały się w miarę często ;)

Rozdział ten dedykowany jest Asi i 1975tanathos dzięki wam wena wróciła

 Kocham :*

p.s za wszelkie błędy baaardzo przepraszam!

,,Dobro i zło muszą istnieć obok siebie,

 a człowiek musi dokonywać wyborów.''

~Mahatma Gandhi~

Wróciła

 Za Jane zatrzasnęły się drzwi. Byłam sama. Rozejrzałam się po dużym, bogato zdobionym pokoju w poszukiwaniu  spodni, w których zostawiłam swój telefon. Oczywiście, że wiedziałam iż Alice była na mnie okropnie zła, ale musiała mnie zrozumieć. Przecież byłyśmy jak siostry, rozumiałyśmy się  bez słów dlatego też sądziłam, że i tym razem tak będzie. Przecież nie uciekłam z Forks bez powodu.  Poczuwałam się do obowiązku uratowania całej rodzinny Cullenów  no i oczywiście pozbycia się tej wywłoki – Emmy.

 Zacisnęłam mocniej wargi. Na samo wspomnienie tej wampirzycy czułam wściekłość pomieszaną z ogromną frustracją. Nie mogłam się jej dać pokonać, nie  mogłam oddać jej osób, które były dla mnie jak druga rodzina, a rodziny bez walki się nie oddaje –nigdy! W gruncie rzeczy już nie raz musiałam mierzyć się z wampirami, które nie da się ukryć były znacznie mądrzejsze i silniejsze odemnie – słabego, szarego człowieka.

Usiadłam ciężko na łóżku, sprężyny jęknęły pod moim ciężarem. Sięgnęłam po leżące obok szafki nocnej spodnie, z których z tylnej kieszeni wydobyłam swoją komórkę. Ostrożnie rozglądając się dokoła w poszukiwaniu jakiegoś niechcianego gościa, powolnym ruchem włączyłam telefon. Tak jak się spodziewałam kilkanaście nieodebranych wiadomości i połączeń,  a wszystkie od mojej kochanej Alice. Z malutkim uśmieszkiem na twarzy błyskawicznie wybrałam numer do złotookiej. Nie czekałam długo zaledwie dwa sygnały i usłyszałam  przyjemny dla ucha kobiecy, nieco piskliwy głos.

- Na Boga Bello co ty sobie wyobrażasz, nie masz pojęcia co my wszyscy przeżywamy! – jej oskarżycielski ton momentalnie wywołał u mnie poczucie winy, które jednak stłumiłam. Nie mogłam być słaba. To dla waszego dobra – przebiegło mi przez myśl nim poczułam w sobie siłę na odezwanie się i uspokojenie wampirzycy.

- Alice spokojnie, ze mną wszystko dobrze, niedługo wrócę –starałam się by mój głos był jak najspokojniejszy i pewny. Chodź prawdę mówiąc sama tak do końca nie byłam pewna czy tak szybko wrócę. Bądź co, bądź strażnicy Volturi nie mogli mnie tknąć, ale nigdy nic nie wiadomo z tymi istotami. Wolałam być ostrożna. – Jednak nim to się stanie mam do ciebie…, a szczególnie do Jaspera wielką prośbę, czy mogła byś mi go dać? – zapytałam potulnym głosem z cieniem nadziej, iż szatynka nie będzie chciała dalej drążyć tematu mojego bezpieczeństwa.

 Sama nie wiem dlaczego zmieniłam decyzje o proszeniu Jaspera o pomoc lecz w tamtej chwili wydawało mi się to bardziej rozsądniejsze, biorąc pod uwagę fakt, iż Emma mogła wrócić do Forks i ponownie opętać Alice czego nie mogła zrobić z Jasperem.  Bałam się myśleć co by mogło się wydarzyć gdyby tylko With dowiedziała się, że jestem u Volturi po to, by pomogli mi ją pokonać. Nie miałam jeszcze bladego pojęcia co ją łączy z najpotężniejszym rodem wampirów, ale przysięgłam sobie, że dowiem się wszystkiego czego zdołam. 

Nagle w słuchawce zamiast głosu wampira usłyszałam zmysłowy kobiecy szept przesiąknięty jadem i sarkazmem.

- Witaj moja kochana Bello jak miło cię słyszeć – drwił głos. Wiedziałam, że go skądś znam, że już go kiedyś słyszałam. Krew w moich żyłach wrzała jak szalona, byłam pewna, że już wszyscy w zamku ją wyraźnie słyszą i zapewne zastanawiają się cóż to się ze mną dzieje.  Chciałam się jakoś uspokoić lecz mój mózg odmawiał mi posłuszeństwa czułam się strasznie otępiała, a głos w słuchawce nadal ze mnie drwił.  Nagle jednak olśniło mnie.

- Emma-syknęłam gorzko.  Jak ja mogłam go nie poznać. Lecz z przyjściem olśnienie poczułam się jeszcze gorzej, jak na zawołanie moja głowa była bombardowana przeróżnymi, mrocznymi myślami dotyczących Cullenów. Co z nimi? Co ten potwór im zrobił? Dlaczego Jasper na to pozwolił? – nic nie rozumiałam.

- Och czyżbym, aż tak cię zaskoczyła – za świergolił niczym słowik. Lodowaty dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa nie miałam siły nawet siedzieć. W jej tonie wyraźnie czułam siłę, byłam pewna, że wampirzyca myślała iż wygrała, że ma przewagę, ale nie zemną takie numery.

- Wcale-odparłam hardo. – Co zrobiłaś z Cullenami?

- Nie martw się, mają się dobrze…

- Co z Jasperem? – wpadłam jej w słowo nie mogąc znieść jej przesłodzonego, pełnego drwiny głosu.

-  Ten wredny szczur uciekł – syknęła. To mi wystarczyło już miałam się rozłączyć gdy Emma znowu przemówiła:

- Mała przygotuj się na skromny prezencik – I po chwili usłyszałam przerażający śmiech, który zmroził moje jak dotąd kołaczące serce.

Oczywiste było, że nie miałam pojęcia o co jej chodziło lecz wiadome było iż to nie będzie nic miłego. Wzięłam głęboki wdech, a po sekundzie rozłączyłam się szybko rzucając telefonem w miękkie poduszki. Schowałam twarz w dłoniach, mimo że wiedziałam iż Emma nic nie zrobi Cullenom bo jak sądziłam byli jej potrzebni to jednak martwiłam się i to bardzo. Chciało mi się płakać, ale jak na złość nie mogłam wskrzesić z siebie ani jednej samotnej łzy. Czułam się cholernie winna całej tej sytuacji, czułam, że powinnam była zostać w Forks razem z nimi. Nie sądziłam, że Emma wróci. Wiem, wiem naiwna byłam.

 Nagle usłyszałam pukanie w szybkę okna. Zerwałam się z łóżka.