Rozdział 2

,, Na ja­wie świat jest dla wszys­tkich je­den i ten sam;
ale we śnie każdy ucieka do włas­ne­go świata.'' 
~ Heraklit z Efezu~

Czułaś?

Za oknem było już ciemno. Dzisiejszej nocy, srebrna tarcza księżyca prezentowała się w całej swej okazałości. Na bezchmurnym granatowym niebie migotały miliardy maleńkich gwiazd.  Deszcz już całkowicie przestał padać, pozostawiając po sobie tylko charakterystyczny, świeży zapach.
 Wnętrze niedużego saloniku było jasno oświetlone blaskiem księżyca. Siedziałam samotnie na lekko przyniszczonej już kanapie z kolanami podciągniętymi pod samą brodę. Myślałam, uparcie myślałam na temat nowej wampirzycy. Nie rozumiałam dlaczego, ale czułam, że już ją kiedyś, gdzieś widziałam. Po prostu nie mogłam wypędzić jej ze swojej głowy, a do tego czułam zazdrość. Nadal rozpamiętywałam dzisiejszą wizytę u Cullenów i ich dziwaczne zachowanie. To było po prostu nienormalne, jeszcze nigdy nie widziałam aby Emmet komu kolwiek usługiwał. Coś z nią było nie tak i najwidoczniej tylko ja to zauważałam.
 Wcisnęłam głowę między kolana dodatkowo jeszcze mocniej obejmując je ramionami. Nic nie rozumiałam. To było jedno z tych okropnych uczuć, które potrafiło odebrać całą radość życia. I ja w tamtym momencie, go doświadczałam.
 Nagle usłyszałam stukanie. Gwałtownie poderwałam głowę z nadzieją, że to Edward przyszedł mnie przeprosić za swoje zachowanie. Spojrzałam w stronę okna z  kierunku, którego słyszałam stukanie. Wytrzeszczyłam oczy zaskoczona, zamiast Edwarda, w oknie dostrzegłam Jaspera, który rzucał mi znaczące spojrzenia, sugerując bym go wpuściła. Zerwałam się z kanapy. Podeszłam bez większych problemów do okna, które szybko otworzyłam.
- Jasper, co się stało? - Zaniepokoiłam się jego poważnym wyrazem twarzy.
- Wydaje mi się, że mamy kłopoty z nową - szepną cicho, a jego złote oczy zaczęły nagle ciemnieć. Przełknęłam głośniej. Bez słowa zajęłam swoje poprzednie miejsce. Wampir szybko przysiadł się.
- O co chodzi? - zapytałam, choć wcale nie chciałam tego robić. Atmosfera między nami stała się gęsta i ciężka. Z ledwością oddychałam, każdy wdech sprawiał mi ból, ale nie w sensie fizycznym. Ja po prostu odczuwałam go w głowie. Hale uparcie milczał, tym samym doprowadzając mnie do szału.
 Nieświadomie zacisnęłam usta w wąską linie, a wzrok wbiłam w postać siedzącą obok mnie.
- Jasper? - wydusiłam nie mogąc już znieść milczenia, które pojawiło się między nami.
- Wybacz - Spojrzał na mnie, a jego piękna blada twarz pozostawała bez wyrazu. - Nie wiem od czego zacząć...wydaje mi się, że już ją kiedyś spotkałem - uciął.
 Zamrugałam zaskoczona, ponieważ ja również miałam to złudne uczucie. Mimo wolnie uśmiechnęłam się do młodzieńca.
- Mam tak samo, choć nie wiem dlaczego.
 Uniósł obie brwi w geście zdziwienia. Odrazu poczułam ulgę, że nie tylko mi wydaje się, że ta cała Emma coś ukrywa i podaje się za kogoś, kim w rzeczywistości nie jest.
- A do tego jej dar, który wykorzystuje...
- Jaki dar?! - przerwałam mu zaskoczona. Dobra może i zauważyłam niepokojące zachowanie praktycznie całej rodziny Jaspera, ale jak dotąd nie wpadłam na to, że wampirzyca może mieć jakiś szczególny dar. Ty głupia...Miałam ochotę palnąć się w czoło za własną niedomyślność.
- Nie mów, że nie zauważyłaś - wystrzelił - Nie masz bladego pojęcia co teraz dzieje się z resztą Cullenów. - Mówił szybko, wyraźnie zdenerwowany. Nie odezwałam się. Dałam mu tylko znak skinieniem głowy aby kontynuował.
- Nie wiem jak to nazwać, ale oni...oni po prostu jej usługują, nawet Alice i Edward.
 Zamyśliłam się. Rzeczywiście zauważyłam te zmiany, ale skoro Emma ma jakąś tam moc, czemu nie zadziałała ona na Jaspera? Przecież to się w żaden racjonalny sposób nie łączyło.
- Jeżeli jest tak jak mówisz...to dlaczego ona nie oddziałuje na ciebie?
 Podniósł się z mebla i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Brwi blondyna ściągnięte były w geście głębokich przemyśleń, widocznie on też nie wiedział, czemu on jedyny z całej rodziny nie stał się sługusem With ( Cullen)
- Moc wampira i nowo narodzonego nie działa na innego wampira, tylko i wyłącznie w przypadku gdy owy wampir był lub jest, jego mentorem - wyrecytował złotooki zatrzymując się tuż przedemną. - Ale to nie możliwe, pamiętam każdego nowo narodzonego, którego szkoliłem.
- Czyli w efekcie nic nie wiemy. - Podsumowałam.
 Kiwną tylko głową, a po chwili z nadludzką prędkością znalazł się przy oknie.
- Muszę iść, właśnie twój ojciec przyjechał - wyjaśnił i wyskoczył na zewnątrz. - Przejże jeszcze bibliotekę Carlisle'a...
- Jeśli coś znajdziesz poinformuj mnie, dobrze? - Byłam podekscytowana, na moje szczęście Jasper pokiwał głową, a po sekundzie znikną między drzewami, które rosły nieopodal domu.                                                                                    ***
  Otworzyłam szeroko oczy. Moje ciało zatrzęsło się z zimna. Potrząsnęłam  energicznie głową. Czułam się jakoś dziwnie, jakby ktoś mnie obserwował. Wyprostowałam plecy i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu, w którym obecnie się znajdowałam. Zastygłam w bezruchu. Nie byłam ani w swoim pokoju, ani innym miejscu które bym znała...no przynajmniej tak mi się na początku wydawało.
 Stałam na środku ogromnej sali tronowej, którą po dłuższej chwili rozpoznałam jako własność Volturi. Niby wszystko było na swoim miejscu tak jak pamiętałam, ale czegoś, a raczej kogoś mi w niej brakowało. Poczęłam rozglądać się do okoła ciekawsko. Serce biło mi szybciej, a adrenalina w moich żyłach przybierała na sile.  Oddech był płytki i urywany. Bałam się. Moje kończyny drętwiały, zaczęłam się nawet zastanawiać jakim cudem udaje mi się utrzymać równowagę.
 Nagle tuż przedemną pojawiła się postać, której tak oczekiwałam, a jednocześnie obawiałam się - Aro Volturi. Jego czerwone oczy świdrowały moją sylwetkę, usta wygięte miał w drobnym, szelmowskim uśmiechu. Wyglądał nieziemsko przystojnie, zadrżałam pod jego spojrzeniem.
- Witaj Bello - skiną mi głową. Odwzajemniłam się tym samym gestem, przy okazji odrobinę się rumieniąc.
 Spojrzeliśmy na siebie, a po sekundzie już stał przedemną delikatnie obejmując mnie w pasie. Przylgnęłam do jego twardego, ziemnego ciała.
- Pomogę ci - szepną. Podniosłam oczy by na niego spojrzeć.
- W czym chcesz mi pomóc? - spytałam nieufnie. Oblizał wargi, a jego czerwone tęczówki zamigotały pięknie. Nie mogłam powstrzymać westchnienia.
- Czy ostatnim czasy nie nurtował cię pewien problem?
 Zamrugałam. Skąd on wiedział? Mimo szoku szybko pokiwałam głową, zaciekawiona jego wiedzą na temat moich kłopotów.
- Mallory - Nasze nosy prawie się ze sobą stykały. Zarzuciłam mu ramiona na szyje, przyciągając go jeszcze bliżej. Powietrze zawrzało od nadmiaru emocji. Moje serce waliło jak szalone. Widziałam jak nasłuchuje, chcąc usłyszeć każde jego uderzenie. Zrobiło mi się naprawdę bardzo gorąco, a głos utkwił mi w krtani. Przełknęłam najciszej jak  tylko mogłam. Musiałam się odezwać, nie potrafiłam znieść tego napięcia.
- Mallory? - zapytałam siląc się na spokojny ton głosu.
- To Transylwański Ród, znacznie młodszy od mojego - Jego czerwone oczy nawet na chwilę nie przestały uważnie obserwować mojej twarzy. Poczułam nagle jak zaczyna gładzić moje plecy, jego ruchy były delikatnie i pewne. Przymknęłam powieki, ale tylko na chwileczkę. Aro tym czasem mówił dalej:
- Konkurują z nami lecz jak narazie z marnymi skutkami Bello.
- Co, więc mam zrobić?
 Już miał odpowiedzieć, gdy nagle cały świat zawirował, a jego lodowate dłonie zniknęły...