Rozdział 17

Rodzial dodany z telefonu kochaniutke. Nikogo nie powiadamialam bo nwm czy ktos jeszcze tu zagląda i czy jest taka potrzeba. Milego czytania :)

                       ,,Poranek’’

Gdy do­tyk ok­raszo­ny jest szep­tem słów pie­szczotą, 

każdy dreszcz ma podwójną

 rozkosz. 

                                            

Tej nocy o dziwno bardzo dobrze mi się spało, aż żal było wstawać gdy promienie porannego słońca lizały moją twarz zmuszając mnie do obudzenia. Przeciągnęłam się jak kociak i powoli otworzyłam oczy. Serce w mej piersi zamarło, moje oczy obserwowały mieniącego się pięknie w blasku porannego słońca Aro Volturi, który z wyraźnym nieco krępującym mnie zainteresowaniem przyglądał się mojej osobie.  Instynktownie podciągnęłam kołdrę pod samą brodę i fuknęłam oburzona jego zachowanie:

- Dlaczego tu jest?

Wampirzy przywódca zaśmiał się melodyjnie lecz nawet na moment nie spuścił ze mnie wzroku. Czym jeszcze bardziej mnie krępował i sprawiał, że moje policzki zaczęły przybierać kolor dojrzałej wiśni. Nienawidziłam tego głupiego odruchu rumienienia się jednak nie mogłam temu zaradzić.

- Już rozumiem czemu Edward nie chciał zmienić cię w wampira-uśmiechną się krzywo robiąc kilka kroków w stronę łóżka, które nadal zajmowałam. Bałam się, ale tylko troszeczkę. Nie przejmowałam się jego słowami, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że przyszedł do mnie nie po to by patrzeć na mnie kiedy spałam. Taki powód był po prostu nie realny i dziwaczny nawet jak na niego. Zmrużyłam oczy, dając mu tym samym do zrozumienia, że nie mam ochoty na jego gry słowne.

- Spokojnie-odezwał się po dłuższej pauzie.- Nie myśl, że nie wiedziałam iż w nocy podsłuchiwałaś, co  było niezwykle niegrzeczne z twojej strony moja droga Bello.- Dobra zatkało mnie, ale tylko przez moment, musiałam tylko pozbierać myśli.

- To było całkowicie nieplanowane, czysty przypadek, zresztą nie słyszałam wiele-potok słów i wyjaśnień machinalnie opuścił moje usta, chodź nie mogłam się zdobyć na proste ,,przepraszam’’- nie wiem dlaczego, ale nie czułam się winna, z drugiej zaś strony mogli zamknąć drzwi. To chyba nie była taka skąplikowaną czynność, już szczególnie nie dla nich-pomyślałam wrednie lekko uśmiechając się pod nosem. Aro uważnie mnie obserwował. Z boku mógł wydawać się mieniącym w blasku porannego słońca posągiem wykonanym z drogocennych materiałów.  Jednak ja wiedziałam, że tak nie jest-wiedziałam, że jest maszyną do zabijania właśnie takich istoto jak ja. Nagle oboje usłyszeliśmy wyraźne wibracje mojego telefonu, który schowany był w szafce nocnej. Spojrzałam na wampira z niemym pytaniem, on zaś tylko skiną głową. Z lekki wachaniem sięgnęłam po wibrujący telefon.  Spojrzałam na wyświetlacz i totalnie mnie zatkało. O tuż właśnie w tak stresującej dla mnie sytuacji dzwonił mój ojciec. Pierwszy raz w moim niedługim życiu byłam mu wdzięczna za tak ranne telefony, których wcześniej nie znosiłam.

- Cześć Tato!

-Witaj kochanie i jak tam na wakacjach?

 Nim odpowiedziałam spojrzałam na Aro, który najnormalniej w świecie podsłuchiwał moją rozmowę z Charliem. Jego odpowiedzią na moje jakże wymowne spojrzenie zaśmiał się melodyjnie powodując, że moje serce podjechało mi do gardła. Nie mogłam ukryć, jego śmiech ( o ile nie uśmiechał  się złowrogo) był naprawdę przyjemny. Stop Bello, o kim ty myślisz? O Aro?!
chyba kompletnie ci odbiło-zganiłam się w myśli przypominając sobie o pytaniu ojca.

-Wszystko dobrze, pogoda jest piękna. Ostatnio dużo zwiedziłam, jak wrócę to pokaże ci zdjęcia.

-To świetnie,  już nie mogę się doczekać kochanie.

-Ja też. Tato przepraszam, ale muszę już kończyć bo Phil mnie woła.

-Dobrze, ale odezwij się do mnie Bello.

-Oczywiście do usłyszenia.

Rozłączyłam się niemal natychmiast.

- Dlaczego to zrobiłeś? – syknęłam gniewnie nie zwracając uwagi, że kołdra opadła na moje nogi odsłaniając dość skąpą jak na mnie podkoszulkę. No niestety w Volterze niekiedy noce były naprawdę gorące i ciężko było wytrzymać w normalnej koszulce. 

- O to samo mógłbym zapytać ciebie moja droga-odparła spoglądając zza okno jednak czułam w kościach, że to nie koniec jego słów, więc milczałam. I o dziwo wcale się nie pomyliłam.- Po za tym moja rozmowa była o wiele bardziej ważniejsza niż twoja ludzka bezcelowa konwersacja z ojcem, którego zostawiłaś na łasce Emmy, bezbronnego i całkiem nieświadomego zagrożenia, które w obecnym czasie stało się bardziej niż realne-jego ton był przerażający i wcale do niego nie pasował. Pierwszy raz odkąd  byłam w jego zamku, mówił tym specyficznym głosem. Ciarki przebiegły mi po plecach. Miał rację, miał cholerną racje. Byłam egoistką, zapominając o własnym ojcu. Dopiero w tamtym momencie dotarło do mnie, że Emma może zrobić z nim to samo co zrobiła Billowyi, a może nawet coś gorszego.  Zachciało mi się płakać, ale nie mogłam okazać swojej słabości po raz kolejny w towarzystwie tego jednego wampira. Sama nie wiedziałam lecz chciałam by postrzegł mnie jako silną i pewną siebie, chodź tak naprawdę takową nie byłam. Prawda była taka, że byłam chodzącym pechem gdzie się pojawiłam zawsze coś się musiało stać i to zazwyczaj było coś naprawdę niedobrego. Zbieg okoliczności? Nie sądzę.

Wzięłam głęboki wdech.

- Nie obchodzi mnie twoje zdanie, wiem co jest dla niego dobre, nie jestem dzieckiem! – nieświadomie podnosiłam ton z każdym słowem, które kierowałam do władcy wampirów. Ten nagle podniósł się. Zamilkałam. Nie wiedziałam co chciał teraz uczynić, jedyne co mi pozostawało to czekanie na rozwój wydarzeń, które znając już dobrze moje ,,szczęście,, mogły być naprawdę nieprzyjemne. Aro nachylił się nade mną, nie miałam odwagi się od niego odsunąć byłam jak sparaliżowana. Wpatrywałam się w jego czerwone tęczówki gdy nagle jego dłoń znalazł się na moim policzku. Wytrzeszczyłam oczy, to co właśnie robił całkowicie mnie zaskoczyło, a jednocześnie wprowadzało mnie na nowy poziom myślenia o tym niezwykłym wampirze, który pod swą morderczą powłoką krył coś co mnie fascynowało. Chciałam zamknąć oczy i zatopić się w jego dotyku, jednak moja duma nie pozwalała mi na coś takiego, nie mogłam dać mu nad sobą kontroli. I po tej myśli odskoczyłam od wampira  jak oparzona prawie spadając z łóżka.

- Powinienem już iść, dokończymy naszą rozmowę-obiecał chłodno.