Rozdział 10

Wielkie PRZEPRASZAM za opóźnienie :]    Rozdział miałam wstawić już dwa dni temu niestety ostatnio wszystko mi się psuje XD

Za wszelkie błędy przepraszam. 

Miłej lektury kochanieńkie :*

,, "Upar­tość" u niektórych trwa chwilę,

 lecz są i ta­cy, u których trwa całe życie...  ''

 W podziemiach Zamku 

 Droga strasznie mi się dłużyła, a obecność Jane w dziwny sposób mnie przytłaczała. Nie miałam pojęcia czym to jest spowodowane, może strachem? Ale przed czym? przecież dar wampirzycy nie działał na mnie, więc czego niby miałam się bać...no tak przecież żywi się ludzką krwią - prychnęłam pod nosem lecz to nie był TEN rodzaj strachu. To co czułam można by było porównać, do niepewności z kropelką podniecenia. Tak, to chyba było najlepsze porównanie jakie do tych czas wymyśliłam.
 Nasze kroki były wolne, w powietrzu czułam delikatny zapach perfum - kobiecych. Nie należały one do mnie, czyli wyjaśnienie było banalne. Jednak dziwne było to, że wcześniej go nie czułam, a powinnam, prawda? Potrząsnęłam głową nie było czasu na zastanawianie się nad takimi błahostkami. Przecież już za chwilę miałam stanąć przed przywódcami wszystkich wampirów.
 Minęłyśmy drzwi prowadzące do sali tronowej. Mój żołądek ścisną się boleśnie, a po plecach przebiegły mi silne dreszcze. Przełknęłam głośno, a mózg odmówił mi posłuszeństwa całkowicie się wyłączając. Jasnowłosa wampirzyca zwolniła odrobinę równając się z moim krokiem. Spojrzałam na nią niepewnie. Wiedziałam, że ona wie o co chce zapytać, więc widocznie dla własnego spokoju mruknęła cicho, acz w miarę głośno bym mogła ją usłyszeć:
- Mistrz Aro oczekuje cię w podziemnej bibliotece.
 Wytrzeszczyłam oczy zaskoczona. No dobra, nie spodziewałam się po Volturi podziemnej biblioteki. Sądząc po nazwie miejsce musiało być zapewne ogromne. Nie wiedziałam, czy to przypadek, czy też wiedział, ale książki były moim drugim życiem, tym leprzym, tym które zazwyczaj kończył się Happy Endem.
 Wzięłam głęboki wdech uspokajając jednocześnie całe swoje ciało, które aż drżało z oczekiwania i dziwnej mieszaniny, która wzbierała się we mnie z minuty na minutę. Gdy moje myśli przestały być już chaotyczne i roztrzepane, zaczęłam zastanawiać się nad minionymi wydarzeniami, które przewróciły moje życie do góry nogami. Pragnęłam zrozumieć to wszystko, to co się wydarzyło - znaleźć jakiś sens. Nie chciałam mnie nadziei, że Aro pomoże mi uporać się z problemami, które naruszyły moją ostoje, którą byli moi przyjaciele.
  Westchnęłam ciężko, a po chwili ja i Jane weszłyśmy do niedużej windy. W rzeczy samej jak się można było domyślić ogromne ucieszyłam się, że nie byłam zmuszona po raz kolejny schodzić po stromych schodach. Spojrzałam ukradkiem na towarzyszkę. Jej mina nie wurażała zadnych emocji, no może po za jedną - czystą nienawiścią do mojej osoby. Odsunęłam się od niej jak najdalej niemal wypychając jeden róg metalowej windy. Nie chciałam się jej narażać, nie teraz.

***

 Weszłam przez ogromne dwu skrzydłowe drzwi bogato zdobione przez jak mi się wydawało - przez wyzłacane wzory runiczne. W jednej chwili przypomniała mi się porcelanowa filiżanka, którą zabrałam ze sobą. Zamrugałam kilka razy zaszokowana widokiem, który zostałam w pomieszczeniu. Miałam ogromna ochotę otworzyć usta w niemym szoku, a nawet podbiec do ogromnych regałów wypełnionych po brzegi księgami i pergaminami. Widać było, że wiele z znajdujących się tu książkę są naprawde bardzo stare i jak się domyslałam należało się z nimi obchodzić bardzo deliktanie. Wzięłam głęboki wdech. Ten zapcha był niezmieski. Jednak nie mogłam się dłużej nim rozkoszować, ponieważ dopiero po czasie dostrzegłam, że jesem uważnie obserwowana przez Wielką Trójce. Z tego co zaobserwowałam najbardziej przyglądał mi się Aro, a jego blada twarz wyrażała coś...na kształt zachwytu. Sama nie wiedziałam jak to nazwać.
 Rzuciłam jeszcze krótkie spojrzenie w stronę Kajusza i Marka, a po chwili dostrzegłam lekkie skinienie Jane. Podążyła za nią i robiłam wszystko to co on. Będąc już blisko trójki władcy skinęłam im delikatnie głową tak jak blondynka. Czułam się...niepewnie, nie wiedziałam po co cała ta szopka. Może Kajusz, który mierzył mnie morderczym spojrzeniem miał co do mnie złe plany? A może to tylko zachcianka Aro, może chciał bym się mu kłaniała i okazywała wielki szacunek? Chyba wolałam aby była to raczej pierwsza opcja. Nie chciałam znowu się zbłaźnić, ale ja to ja...ze mną nigdy nic nie wiadomo.
- Mistrzu Aro - odezwała się Jane stając obok swojego brata Aleca.
 Poczułam jak serce zaczynało bić mi szybciej w piersi. Główny przywódca Volturi podniósł się ze swego trony. O mamusiu, czy oni wszędzie muszą mieć trony? - zapytałam się w myślach, a na moją twarz wpłyną ledwo zauważalny ironiczy uśmieszek.
- Bello pięknie wyglądasz, wiedziałam, że tak sukienka będzie do ciebie pasować - stwierdził niezwykle dumnym tonem lecz ja czułam, że to tylko gra, że on udaje. Jednak nie wiedziałam po co to robi. Nie zauważyłam nawet kiedy zaczęłam się trzaść lecz napewnio niebyły to dreszcze  zimna.
 Rozejrzałam się do okoła dyskretnie, tym samym czasem Aro zdążył już do mnie podejść. Położył mi dłoń na policzku, nie wiem dlaczego, ale poczułam jak przez mój kręgosłup przebiegają przyjemne dreszcze ekscytacji. Wcale nie chciałam ich czuć, to było odemnie całkowicie niezależne. Błagałam w myślach aby się odsunął żeby mnie tylko nie dotykał. Przymknęłam delikatnie oczy, a po chwili usłyszałam zjadliwy ton Kajusza:
- Bracie przecież miałeś ją zabić, Cullenowie odrzucili naszą pomoc i jak widać nie wywiązali się z umowy.
- Ależ Kajuszu - brunet odwrócił się gwałtownie w stronę blondyna. Odetchnęłam cichutko.Otworzyłam szeroko oczy i słuchałam dalej z nieukrywaną ciekawością, ale też i ze strachem.
- Nie mógł bym zmarnować takiego talentu jaki posiada Isabella, po za tym to ona prosiła nas o pomoc - spojrzał na mnie tak samo jak i jego brat - I nadal nie otrzymałem odpowiedzi - nie wiem czy mi się tylko wydawało, ale chyba puścił mi oczko.
 Nogi się podemną ugięły. Moje ciało jeszcze nigdy tak nie reagowało, nie wiedziałam co to ma znaczyć. Zaczęłam się nawet zastanawiać czy aby Aro nie robi tego czegoś specjalnie.
- Bello, więc jaka jest twoja odpowiedź? - zapytał mimo, że doskonale wiedział, że tu zostaje tak jak już mu wcześniej mówiłam lecz widocznie chciał by była to umowa zawarta przy świadkach.
- Tak, zostanę w Volterze w zamian za wszą pomoc - skinęłam lekko głową.
- W takim razie zapraszam - powiedział wskazując mi jakieś nieduże drzwi, których wcześniej nie zauważyłam.  Spojrzałam jeszcze na blondyna, którego czerwone tęczówki iskrzyły się gniewem. Świetnie, mam już kolejnego wroga - pomyślałam ruszając w stronę wskazanych drzwi, dopiero po chwili dostzegłam przy nich Felix'a. Serce podejchało mi do gardła.
- Nikt nie ma prawo cie tknąć Bello - usłyszałam głos władcy wampirów, który nie wiedziałam nawet kiedy znalazł się obok mnie.

***

 Weszliśmy do niedużego pomieszczenia. Rozejrzałam się do okoła ciekawsko. Szybko dostrzegłam duże okno tuż na przeciwko drzwi kilka regałów stojących pod sąsiednią ścianą, a na środku pomieszczenia okrągły stolik i dwa ładnie rzeźbione krzesła.
- Usiądź - to nie była prośba to był rozkaz. Spojrzałam na wampira i bez słowa wykonałam jego polecenie, serce załomotało w mej piersi. Wiedziała, że to usłyszał, ale nie mogłam tego w żaden sposób uciszyć.
- Bez obaw moja droga - jego ton był taki przyjemny dla ucha, że chciałam, czy nie odrobinę się rozluźniłam. Zacisnęłam kolana i położyłam na nich drżące dłonie. Nie wiedziałam gdzie mam podziać oczy, Cała atmosfera panując a pomieszczeniu wydawał mi się strasznie ciężka, nawet woń starych książek nie łagodziła jej. Westchnęłam ciężko.
- Aro, czy w końcu się odezwiesz? - zapytałam cichutko zdenerwowanym i napiętym tonem.
- Oczywiście nie przyprowadziłem cię tu bezcelowo - Moje spojrzenie zostało utkwione w jego postaci lecz nie przeją się tym zbytnio, kontynuował: - Tu nikt nie będzie nam przeszkadzał - uśmiechną się do mnie figlarnie.
- No dobrze, wracając do sprawy, z którą do ciebie przyszłam - wzięłam głęboki wdech. -  Co wiesz na temat Emmy? - spytałam.
- Wiele, ale nie powiem ci wszystkiego odrazu - mówiąc to ułożył dłonie na stole i spojrzał na mnie. Przez chwilę miałam wrażenie, że zaraz się na mnie rzuci i pożre lecz ku mojej radości nic takiego się nie wydarzyło.
- Dlaczego? - Wyraźnie czekał na moje pytanie. W co ty pogrywasz? - pomyślałam przymrużając powieki i głęboko zastanawiając się nad jego zachowaniem.
- Obowiązuje mnie pewna umowa, o której nie mogę mówić moja droga. Wracając do twojego pytania powinnaś wiedzieć nieco więcej o rodzie Malory, a dopiero później pytać o tą wampirzyce - Jego ton był tak cichy i spokojny, że przez chwile myślałam, że spadnę z krzesła z nagłego zdenerwowania jakie wywarł na mnie sam jego ton głosu. To nie było normalne...bałam się, ale nie jego jako wampira lecz jego głosu, który tak na mnie działał. Jestem chora - przebiegło mi przez myśl gdy odchyliłam się leciutko na krześle.
- Dlaczego, co oni mają wspólnego z Emmą?
- Wiele Bello, bardzo wiele - przytakną sobie, a ja skwasiłam się nieco.
- Powiedź mi - niemal rozkazałam.
 W jednej chwili nasze spojrzenia się spotkały, wstrzymałam oddech.