Rozdział 5

Rozdział ten dedykuje:

Gosi1995 za upartość - wiesz o co chodzi kochana ;D

 1975tanathos za ostatnią rozmowę i ogromną motywacje :]

Asi a za ciekawą rozmowę na gg :)

''Bywają noce tak pełne udręk, że nazajutrz

należałoby zmienić nazwisko, bo nie jest się już tym

samym, co pierwej.''

~Emil Cioran~

 

Rozmowy Nocą

Ubrana tylko w ręcznik maszerowałam do swojego pokoju. Kropelki zimnej już wody spływały po moich ramionach, tworząc lśniące drogi na bladej skórze. Oddech miałam miarowy i spokojny, choć natłok myśli przygniatał mnie swym ciężarem.  Od wyjścia Jaspera minęło już kilka godzin. Czułam potworne zmęczenie, a do tego byłam wewnętrznie rozbita. Niby coś wiedzieliśmy, ale było tego tak niewiele. Prawdę mówiąc to co było w notatkach wampira po części już wcześniej znałam.
 Moje myśli nagle zmieniły swój bieg. Zaczęłam się zastanawiać czy ten ostatni sen, był tylko senem...a może było w tym coś więcej. I w taki sposób narodziło się kolejne pytanie, na które nie znałam odpowiedzi. Miałam dość. Edward przestał się odzywać, zresztą cała jego rodzina przestała, nawet Alice.
 Na moje szczęście został mi jeszcze Jasper, z którym mogłam dzielić swoje obawy.
 Ze spuszczoną głową weszłam do niedużego pomieszczenia, pogrążonego w mroku. Nie zamykając za sobą drzwi, wymacałam na ścianie włącznik światła i kiedy tylko go nacisnęłam krzyknęłam przestraszona.
 Na okiennym parapecie siedział nie kto inny jak Aro Volturi. Zaczęłam drżeć, nie tylko ze strachu, ale także z zimna, które zaczęło oplatać moja prawie nagie ciało.
 Czerwone tęczówki wampira zaczęły mnie uważnie lustrować, a na jego twarzy błąkał się nieduży uśmiech. Poczułam wypieki na twarzy. Zacisnęłam ręcznik jeszcze bardziej do okoła siebie z obawy, że mógł by się zsunąć. Niemal natychmiastowo w moim gardle pojawiła się ogromna gula, którą próbowałam przełknąć i zmusić się do wydania z siebie jakiego kolwiek dźwięku. Przygarbiłam się i szepnęłam nie spuszczając wzroku z Ara.
- Co tu robisz?
 Drgną, a po chwili podniósł się i skiną mi głową.  Powietrze zafalowało, atmosfera zagęściła się błyskawicznie, a cisza jaka do okoła zalegała była niemal ogłuszająca. Zdawałam sobie sprawę z faktu, iż Volturi wsłuchuje się w przyśpieszone bicie mego serca.
- Witaj Bello - odezwał się w końcu dziwnie miłym tonem, który całkowicie zbił mnie z pantałyku. Zatrzepotałam rzęsami. Zrobiłam krok w tył, prawie wychodząc na korytarz.
- Proponował bym ci najpierw coś na siebie włożyć - Uśmiechną się szelmowsko. Na jego uwagę poczerwieniałam jeszcze bardziej. Z braku lepszego pomysłu, weszłam spowrotem do pokoju zagarnęłam ubrania leżące na łóżku i szybciutko czmychnęłam do łazienki.

***

 Już kompletnie ubrana weszłam do niedużego niebieskiego pokoju, w którym nadal w tym samym miejscu stał wysoki brunet.
- Aro, co cię do mnie sprowadza? - zapytałam tonem całkowicie wypranym z emocji. Wiedziałam, że moje działania są bez celowe, ponieważ miałam do czynienie z wampirem, którego zmysły były znacznie bardziej wyostrzone niż zwykłego człowieka.
- Wydaje mi się, że sprawa z którą przychodzę powinna cię zainteresować - powiedział tajemniczym tonem. Przymrużyłam powieki. Zastanawiając się o co tak właściwie mu chodzi. Jego blada twarz nie wyrażała nic co mogło by mnie naprowadzić na jakiś trop.
- Pozwól, że usiądę - mruknęłam i klapnęłam na krzesło, stojące nieopodal niego. - Więc może powiesz mi co to za sprawa? - zasugerowałam zaciskając dłonie na kolanach.
- Nie denerwuj się - Podniosłam głowę i spojrzałam na niego zaskoczona. - Pamiętasz naszą ostatnią rozmowę? - spytał.
- A co to ma do rzeczy?
 Zaśmiał się donośnie. Kurczę jak on się ślicznie śmiał - przebiegło mi przez myśl. Zdrętwiałam, opanuj się - krzyczałam na siebie w myślach - to przecież Volturi...
- Nie o tej rozmowie mówię, chodzi mi tą ostatnią - Dodał z naciskiem na ostatnie słowo. Zbladłam, a po chwili po raz kolejny zlałam się rumieńcem. Zrobiło mi się gorąco, nim się spostrzegłam wachlowałam czerwoną twarz drżącą dłonią.
- Widzę, że już sobie przypomniałaś - uśmiechną się złośliwie, ale po sekundzie  wyraz jego twarzy złagodniał. Odetchnęłam.
- To był przecież sen - wybąkałam uważnie się mu przyglądając.
- Nie Bello, to nie był sen. To telepatia, która jest między nami - westchną, a po chwili kontynuował - Jest to bardzo rzadkie połączenie między człowiekiem, a wampirem - Zdębiałam, nie mogłam w to uwierzyć. -  Jednak ty jesteś inna, niezwykła. - Jego czerwone tęczówki zabłysły nagle. Przeraziłam się gdy w mgnieniu oka znalazł się tuż przedemną, nachylając się. Był tak blisko, czułam jego męskie perfumy. Wzrok utkwiony miałam w jego torsie. Szczerze mówiąc bałam się spojrzeć na jego twarz, bałam się, że zobaczę na niej chęć pożarcia mnie...
 Położył mi swoją lodowatą i gładką dłoń na policzek, a po chwili przesuną ją na brodę, którą lekko uniósł . Wtedy już musiałam na niego spojrzeć, nie był  od tego ucieczki.
- Jednakże, możemy się komunikować tylko wtedy gdy śpisz Bello.
Boże jak on był blisko, nasze twarze dzieliły zaledwie centymetry, a mnie sparaliżował strach. Każde jego słowo wchłaniałam jak kopka, nie mogłam uronić ani jednej literki. To było niesamowite, nigdy się tak nie czułam nawet przy Edwardzie, choć nadal wydawało mi się, że go kocham.
- Cz...Czyl...Czyli chodzi o Emmę - stwierdziłam drżącym głosem. Nagle mnie puścił i cofną się o krok kiwając jednocześnie głową.
- Mam pewne informacje, które z pewnością przydałyby się Cullenom i tobie.
 Przygarbiłam się. A jednak, po jego tonie szybko wywnioskowałam, że nie będzie się tym chciał podzielić za darmo, typowe. Gdybym mogła prychnęła bym pod nosem, ale w obecnej sytuacji nie próbowałam swojego i tak marnego szczęścia.
- Lecz te informacje nie są za darmo.
- Co za nie chcesz? - zapytałam podnosząc się z miejsca. Jakaś dziwna siła wzbudziła we mnie coś dziwnego, jakąś wojowniczą część mnie, której wcześniej tak silnie nie czułam.
- Zbierz Cullenów i przybądźcie do Volterry, tam dowiesz się czego chce - Zrobiłam nieświadomy krok w jego kierunku, jednak Aro był szybszy czmychną oknem zostawiając mnie  samą sobie.

***

 Siedziałam w salonie Cullenów. Po obu stronach mnie siedziały Rosali i Alice. Ich twarze były skupione, a oczy błąkały się po nerwowo chodzącym blondynie, który już chyba po raz setny przechodził wzdłuż wschodniej, oszklonej ściany. Emmett za to siedział w fotelu niedaleko nas i uważnie oglądał swoje duże dłonie.  Między nami panowała niezwykle napięta atmosfera, a do tego słyszałam grzmoty zbliżającej się burzy. Byłam niewyobrażalnie zdenerwowana, nie wiedziałam co robić...teraz nic nie było już łatwe.
- Nie wiem co robić - sapną zezłoszczony Jasper zatrzymując się przy ciemnowłosym Cullenie. - Dlaczego nikt ich nie pilnował? - syczał mierząc swoje przyszywane rodzeństwo groźnymi spojrzeniami.
- Po raz któryś mówię, że żadne z nas nie wiedziało co się dzieje. - Rosalie była widocznie zdenerwowana. Spojrzałam na blondynkę ze strachem, chyba to zauważyłam, ponieważ zamilkła i nie zanosiło się na to aby szybko miała przemówić.
- Dokładnie, ona zrobiła nam pranie mózgu - szepnęła Alice.
 Poruszyłam się niespokojnie na swoim miejscu. Nie wiedziałam co zrobić by jakoś załagodzić całą sytuację. Dobrze wiedziałam, że to nie była wina żadnego z Cullenów. Przecież nie mogli przeciwstawić się mocy, którą dysponowała Emma, byli bezsilni. Ja to rozumiałam, ale Jasper widocznie nie potrafił, a może cała ta sytuacja tak na niego zadziałała. Nie wiedziałam. Westchnęłam ciężko.
- Dobrze to może od początku - westchną blondyn i spojrzał na swoją żonę. - Alice powiedź co się wydarzyło.
 Brunetka zerwała się z miejsca i zaczęła mówić spokojnym, opanowanym tonem:
- Ja i Rosalie poszłyśmy na polowanie. Reszta została w domu, no z wyjątkiem ciebie - powiedziawszy to spojrzała na Jaspera i lekko się skrzywiła, ale nie przerwała swojego monologu: -  Po czas naszego polowania naszła mnie wizja, że Emma i Edward wychodzą z domu, wsiadają do jego auta i odjeżdżają.
- Żadna z nas nie odebrała tego jako zagrożenia - dodała blondynka, która w mgnieniu oka stała już przy swoim mężu.
 Słuchałam ich bardzo uważnie. Analizowałam w myślach każde ich słowo, lecz zniknięcie tej dwójki pozostawała dla mnie nadal zagadkę. Skrzywiłam się. Nienawidziłam takiego stanu rzeczy, od zawsze lubiłam wszystko wiedzieć. Może z tego przekonania brała się u mnie nienawiść do niespodzianek.
- Jednak to nie wyjaśnia zniknięcia Carlisle'a i Esme, zresztą to niczego nie wyjaśnia - stwierdził chłodnym tonem głosu blondyn, jednocześnie zakładając ręce na piersi i uważnie lustrując wszystkich zebranych ze mną włącznie. Poruszyłam się niespokojnie pod wpływem jego spojrzenia. Nagle przypomniała mi się wieczorna wizyta Ara. Drgnęłam szybko, przecież te dodatkowe informacje mogą nam się bardzo przydać w odnalezieniu całej czwórki.
- A co myślicie, gdybyśmy udali się o pomoc do Volturi? - Nie owijałam w bawełnę tego co chciałam im powiedzieć, ponieważ nie było czasu na pieszczenie się z obecną sytuacją. Każda tracona przez nas godzina mogła być godziną bliższą do śmierci któregoś z zaginionych.
 Wszystkie wampiry spojrzały na mnie w niemym szoku. Poczułam się strasznie skrepowana pod naporem ich spojrzeń. Mimo wszystko nie zaczęłam wątpić w słuszność swojego myślenia, bo wiedziałam, że mogę mieć w tym dużo racji.
- Bello, ale nie możemy...oni chcą twojej przemiany...jeżeli pokażemy się z tobą jako człowiekiem...wszyscy zginiemy - powiedziała Alice podchodząc do mnie i chwytając moją dłoń w swoje gładkie i lodowate. Spojrzałam w jej złote oczy.
- Uwierzcie mi, nic wam nie zrobią - Starałam się brzmieć jak najbardziej przekonywająco.
- Jeśli nie ma chętnych to... - Emmett zabrał głos, ale pod groźnym spojrzeniem swej żony zamilkł i powrócił po obserwowania splecionych palców jego i Rosalie.
- Nie, nie nie, nie możemy narażać ciebie i siebie na aż takie ryzyko, nie mając nawet pewności, że w razie gdyby nas nie zabili...będą coś wiedzieli - Stanowczy głos Jaspera zdenerwował mnie na tyle, że wyszarpnęłam dłoń z uścisku jego żony i podeszłam do niego. Patrzyłam mu głęboko w oczy, a po chwili przemówiłam:
- A jeżeli coś wiedzą, a my o to nie zapytamy to będziemy mieli na sumieniu życie trójki członków waszej rodziny. Naprawdę tego chcesz? - W oczach zaiskrzyły mi się łzy, a gardło zaczęło zaciskać się boleśnie. Nie chciałam tego, ale to wszystko mnie zdołowało już sama nie wiedziałam co robić...
- Tydzień - powiedział blondyn. Spojrzałam na niego zaskoczona - Jeżeli w ciągu tego tygodnia ich nie znajdziemy udamy się prosić o pomoc Volturi, jasne?
 Wszyscy pokiwali energicznie głowami. Boże jak mi wtedy ulżyło. Uśmiechnęłam się delikatnie do wampira, jednak nie wszystko było stracone...