Rozdział 7

,,[...] to nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej niż nasze zdolności.''
~Joanne Kathleen Rowling~

Co ma być, to będzie

Od powrotu z Volterry minęło zaledwie dwa dni. Sprawy bardzo się skomplikowały, poprzedniego wieczoru ojciec otrzymał wiadomość o zniknięciu jednego z pacjentów w szpitalu w Forks. Szybko okazało się, że owym pacjentem był Billy Black. Byłam przerażona, lecz domyślałam się kto mógł za tym stać. Dodatkowo dowiedziałam się, że Alice miała wizje, w której widziała Emmę i Billa, jednak był to tylko ułamek sekundy, więc niczego znaczącego nie zaobserwowała.
 Dochodziła dwunasta, a ja bezczynnie przeglądałam szafki, uparcie czegoś szukając lecz nie miałam bladego pojęcia czego. Niosło mnie dziwne uczucie, które wręcz nakazywało mi tego czegoś szukać. Kucnęłam przy szafce nocnej, otworzyłam niewielkie drzwiczki z grymasem zrezygnowania gdy nagle moim oczom ukazała się porcelanowa filiżanka. Drżącą dłonią wyjęłam ją z mebla i uważnie obejrzała z każdej strony, po dokładnych oględzinach mogłam stwierdzić, że złote znaki, którymi była pokryta to znaki runiczne. A skąd o tym wiedziałam? Z internetu oczywiście.
 Znalazłam w filiżance również karteczkę.
- Nie zas­ta­nawiaj się nad prob­le­mem, myśl o rozwiązaniu.  - Zacisnęłam usta w wąską linie, wiedziałam co powinnam zrobi, teraz już tak.
 Poderwałam się z podłogi. Wybiegłam z pokoju, kierując się prosto do kuchni, w której urzędował Charlie. Cóż mimo jego wielkich starań posiłki, które przygotowywał do niczego się nie nadawały, nawet głodne psy mijały je łukiem. Wpadłam do zadymionej kuchni, szybko zaczęłam się dusić gęstym szarym dymem, z oczu zaczęły cieknąć mi łzy.
- Boże tato coś ty narobił?! - krzyknęłam wpadając na duszącego się dymem mężczyznę. Pomogłam mu wydostać się z pomieszczenia i niemal na rozkaz jednocześnie rzuciliśmy się do okien aby wywietrzyć cały dom.
- Bell...bo ja chciałem... - jąkał się Charlie, ale uciszyłam go jednym spojrzeniem.
- Spokojnie, ale ja nie o tym chciałam z tobą porozmawiać - westchnęłam ciężko
 Usiadłam na trzecim stopniu schodów, prowadzących do ,,mojej'' cześć domu. Mężczyzna spojrzał na mnie widocznie zmartwiony, a po minucie przysiadł się. Widziałam jak badawczo mi się przygląda, nieświadomie mnie pesząc. Zbierałam w sobie odwagę by go okłamać, zdawałam sobie sprawę z faktu, że to kłamstwo pociągnie za sobą kolejne i w efekcie wyjdzie jak zawsze źle, choć moje intencje były całkowicie dobre. Spojrzałam na Charliego, a potem na swoje splecione na kolanach dłonie.
- Jest taka sprawa, że jakąś godzinę temu rozmawiałam z mamą i zaproponowała mi spędzenie ostatniego miesiąca wakacji w Australii razem z Philem. - Policjant wydawał się być zaskoczony moimi słowami, ale nie odezwał się ni słowem co uznałam za przyzwolenie i mówiłam dalej: - Wiesz, że zawsze chciałam tam pojechać, no a mama nie miała czasu do ciebie zadzwonić, więc kazał mi cię zapytać - przegryzłam nerwowo dolną wargę nie będąc pewną, czy mi uwierzył.
- Cóż skoro Renee chce cię zabrać nie ma sprawy, ale skąd mają cię zabrać Bells? - Ojciec zadał mi właśnie to pytanie, którego miałam nadzeje nie usłyszeć. Mój mózg momentalnie zaczął pracować na maksymalnych obrotach aby szybko wymyślić jakieś sensowne miejsce. Jak na złość nic nie przychodziło mi na myśl. No trudno nie miałam innego wyjścia, niż improwizować co zazwyczaj kończyło się klapą. Warknęłam na siebie w myślach, a potem spojrzałam na ojca.
- Mam dojechać na lotnisko w Seattl...i z stamtąd ma mnie ktoś zabrać, nie martw się jeszcze do niej zadzwonię i dowiem się wszystkiego dokładnie - zaczęłam go gorączkowo zapewniać i chyba tym zachowaniem wzbudziłam jego czujność, cholera!
- Jeśli tak to...dobrze, odwieść cię?
- Nie, nie skontaktuję się z Jessicą, zresztą i tak miała jechać do miasta na zakupy - Dość szybko wywinęłam się z propozycji ojca, który wydawał się być troszeczkę zmartwiony. Nie chciałam nadużywać swojego szczęścia dlatego też podniosłam się ze schodka i rzucając przez ramie - ,, Idę się spakować'' - wbiegłam spowrotem do swojego pokoju.

***

Nie mogłam uwierzyć we własne szczęście, które w końcu postanowiło się do mnie uśmiechnąć. Rozmowa z moją matką poszła niezwykle szybko, fakt musiałam ją okłamać, że jadę z Edwardem, ale cóż skoro już zaczęłam tę szopkę to musiałam ciągnąć ją dalej. Z Jessicą było podobnie.
 Zaledwie dwie godziny po mojej rozmowie z ojcem pod nasz dom podjechała moja szkolna koleżanka. Dla lepszego efektu wzięłam spakowaną torbę podróżną i szybko żegnając się z Charliem wsiadłam do auta dziewczyny.
 Droga minęła nam nawet szybko, choć ja osobiście wolałam siedzieć w ciszy lub słychać radia zamiast gadać bez sensu o zbliżającym się balu jesiennym w naszym liceum. No właśnie, na samo wspomnienie o nim, na myśl przychodził mi zaginiony Edward, z którym miałam na niego iść. Na samą myśl serce ściskało mi się boleśnie w piersi, a determinacja, która tkwiła we mnie kuła przypominając o sobie w dość nieprzyjemny lecz na pewno skuteczny sposób. Czułam, że podjęłam dobrą decyzje mimo, że Cullenowie mogli sądzić inaczej. Co ma być, to będzie - powtarzałam sobie w myślach jak mantrę, jak coś dzięki czemu mogła bym pokonać wszystkie przeciwności losu. W rzeczywistości tak właśnie było, trzymałam się tej myśli jak najmocniej, nie mogłam jej stracić tak jak straciłam nadzeje na uratowanie wampirów, których miałam niemal za rodzinę, za osoby, które kochałam. Nigdy bym nie przypuszczała, że zdobędę się na tak heroiczny czyn i z własnej woli oddam się w ręce krwiopijców będąc przekonaną, że na pewno nie przeżyje tej samotnej wyprawy. To szokujące co miłość potrafi zrobić z człowiekiem.
  I tu nasuwało się kolejne pytanie, jaką ja miłością darzyłam Edwarda Cullena? - Na pewno nie oczekiwałam nic w zamian, ale też mogłam stwierdzić, że nie czułam do niego tego czegoś co w dzieciństwie kojarzyło mi się z tym szczególnym uczuciem, nie czułam pasji, którą chciałam czuć, między nami było mnóstwo zahamowań, barier, które on tworzył mimo, iż tak naprawdę nie były do niczego potrzebne. Dopiero w tamtej chwili, wysiadając z samochodu Jessicy zaczęłam czuć, że tak naprawdę go nie kochałam...ja byłam po prostu do niego przyzwyczajona, omamił mnie swoim wampirzym pięknem, a tak naprawdę nie chciał mieć ze mną nic wspólnego, ja z nim zresztą też nie. 
 Na tą myśl zadrżałam z niepokoju. Zdawałam sobie jednak sprawę z tego, iż mimo moich przypuszczeń i rozważań na ten temat nie miałam żadnych wątpliwości, że muszę im pomóc. Doskonale pamiętałam jak cała rodzina Carlisle'a ratowała mi życie narażając też i swoje, w końcu mogłam się odwdzięczyć.
- Hej Bello idziesz, czy będziesz tu tak stać? - usłyszałam piskliwy głos stojącej nie opodal mnie blondynki.
- Co...ech już idę - Wyjęłam z bagażnika swoją torbę podróżną i ruszyłam w stronę lotniska. Nie oglądałam się za siebie, nie miałam za kim. Zacisnęłam kurczowo palce na szorstkim materiale torby i weszłam na zatłoczone lotnisko.
- Przedstawienie niechaj trwa - szepnęłam do siebie, a po chwili moje usta wykrzywiły się w złośliwym uśmieszku

.