Rozdział 3

  Hej tak na początek chciała bym polecić blog znajomej  http://volturi-arent-bad-also.blogspot.com/

Również jest o Aro i Belli

Zapraszam ;D

,,To dziw­ne uczu­cie kiedy boję się, że stracę coś 

cze­go nie posiadam...''

Niemiła Niespodzianka

Zachłysnęłam się chłodnym powietrzem. Sprężyny łóżka zaskrzypiały pod moim ciężarem. Ciepłe, blade promienie porannego słońca, oplotły moje drżące ciało. Siedziałam przygarbiona. Usilnie próbując uspokoić kołaczące serce.
 To wszystko nie miało najmniejszego sensu. Wzięłam głęboki wdech. Spowrotem ułożyłam się na łóżku, a wzrok wbiłam w niebieski sufit. Kołdra, która dotychczas spoczywała na moich nogach, wylądowała na podłodze. Po prostu zrobiło mi się gorąco, choć w pomieszczeniu było raczej chłodno.
 Zaczęłam zastanawiać się nad słowami Aro z mojego snu. Czyżby coś w tym było? - Pokręciłam przecząco głową. No bo, przecież w jaki sposób On mógłby ,, wejść '' do mojego snu, albo wiedzieć co mnie trapi. A nawet jeśli, to jaki był by w tym jego cel, przecież zdawałam sobie sprawę, że nienawidzi Cullen'ów no i mnie.
 Zacisnęłam dłonie w pięści. Poczułam ukucie żalu. To było dziwne. Spojrzałam w bok, w stronę okna. Zapowiadał się całkiem ładny dzień.

***

- Wszystkiego najlepszego Bello! - Wesoły okrzyk Charliego jeszcze bardziej mnie zdołował. Z westchnieniem beznadziei usiadłam przy stole. W powietrzu unosił się dziwny zapach, spalenizny i mocny aromat kawy. Spojrzałam na ojca, który krzątał się przy kuchni gazowej. Nagle odwrócił się gwałtownie w moją stronę. Szybko dostrzegłam w jego dłoniach talerz i mój biały kubek w czerwone róże. Szybko do mnie podszedł.
- Och dziękuje - mruknęłam gdy położył przedemną oba naczynia. Wydawał się być zachwycony, a ja nie miałam bladego pojęcia dlaczego. Spojrzałam na niego spod byka.
- Zjadaj - zakomenderował.
 Cóż jajecznica, którą zrobiła raczej nie nadawała się do tej czynności, ponieważ była  zbyt mocno spalona. Spojrzałam na parujący napój. Wyglądał tak jak powinien, dlatego też po niego sięgnęłam. Jeszcze raz rzuciłam spojrzenie ojcu, a po chwili ten odezwał się po raz kolejny.
- Za jakąś godzinę powinien zjawić się Jacob - W jednym momencie cała zawartość moich ust znalazła się na obrusie. Zaczęłam kaszleć, uderzając jednocześnie lewą ręką w blat stołu.
- Że...co?! - wydusiłam z siebie.
 Charlie patrzył na mnie całkowicie zniesmaczony i zdziwiony. Widocznie nie spodziewał się po mnie takie reakcji. No cóż, lubię zadziwiać...
- Bello myślałem, że będziesz zadowolona - wyznał podchodząc do mnie ze ściereczką.
- Jestem, tylko...zaskoczyłeś mnie.
 Wzięłam od niego materiał i zaczęłam ścierać kawę z całego obrusa. Szczerze mówiąc nie chciałam go widzieć, ale skoro ojciec już go zaprosił nie było sensu się o to kłócić, zwłaszcza dzisiaj. Westchnęłam ciężko.
- Skoro tak, to ja pędzę do komisariatu.
- Jasne - Odwróciłam się w jego kierunku posyłając mu drobny uśmiech.

***

 Spojrzałam na wysokiego bruneta, który stał w progu mojego domu. Widziałam na jego twarzy szeroki uśmiech, któremu chyba nikt by się nie oparł nawet ja. Po szybkich grzecznościach pozwoliłam mu wejść do środka. Zaprosiłam go do salonu, w którym wręczył mi niewielką paczuszkę.
- Ależ nie trzeba było - Zarumieniłam się. Spojrzałam w oczy chłopaka.
- Otwórz, mam nadzeje, że ci się spodoba.
 Zabrałam się za rozpakowywanie podarunku, który okazał się być pięknym amuletem. Spojrzałam na Jacoba, a potem spowrotem na przedmiot w moich dłoniach.
- Będzie cię chronił przed złymi duchami - poinformował mnie Indianin.
- Dziękuje, jest piękny. - Nie potrafiłam ukryć zachwytu. Oglądałam go z każdej strony, błękitne kamyki i kolorowe pawie pióra idealnie ze sobą współgrały, tak że kiedy ustawiłam amulet pod odpowiednim kontem wydawało się jakby kamyki zmieniły kolor.
 Nagle usłyszeliśmy pukanie.
- Spodziewasz się Cullena? - zapytał podejrzliwie Black.
- Nie - stwierdziłam zdziwiona. - Zaraz wrócę - powiedziałam. Odłożyłam amulet na stolik i popędziłam sprawdzić któż to zechciał mi zrobić niespodziankę swoją obecnością. Chwyciłam za klamkę. Zamek ustąpił. Otworzyłam drzwi na oścież, a po chwili ujrzałam w nich Emmę. Zbladłam momentalnie.
- Czego chcesz? - zapytałam gniewnie chowając się częściowo za drzwiami.
- Tylko złożyć życzenia od całej rodziny - uśmiechnęła się podstępnie - Niestety Cullenowie nie mogli przybyć osobiście - dodała niewinnym tonem.
- Odejdź - rozkazałam udając odważną, choć w środku cała dygotałam. Nie chciałam tego, ale niestety to był odruch bezwarunkowy, nic nie mogłam na to poradzić.
- Daj spokój - powiedziała wampirzyca, a po chwili stała już w drzwiach do salonu.
 Nie zamykając drzwi podążyłam za nią. Widziałam jak zesztywniała na widok Jacka. Zmrużyłam powieki, już otwierałam usta aby coś powiedzieć. Gdy bez najmniejszego ostrzeżenia brunetka odskoczyła w tył i zawyła przerażająco:
- WILK! PASKUDZTWO! - a po chwili dodała przygważdżając mnie do ściany - Bratasz się z tymi kundlami? Uważaj - syczała wściekle. Jej blade palce wbijały mi się w ramiona.
- Zostaw ją ! - Krzykną Black. Nie posłuchała go. Spojrzała na mnie a jej oczy zaczęły zmieniać kolor. Najpierw były złote, potem czerwone, a na końcu koloru błota, a po sekundzie cały cykl zaczął się powtarzać. Tym czasem Jack chwycił Emmę za rękę odciągając ją odemnie. Wrzasnęłam z bólu kiedy jej ostre paznokcie raniły moje ramiona. Osunęłam się na podłogę.
- Bello...
- TY ŚMIERDZĄCY KUNDLU, ZAPŁACISZ !!! - wykrzyczała piskliwym głosem. Nawet nie zauważyłam kiedy zostaliśmy tylko we dwoje.
- Bells co z tobą? - zapytał zatroskany chłopak.
- Ni...nic - wyjąkałam wstrząśnięta. Zapach krwi uderzył w moje nozdrza, poczułam się jeszcze gorzej.
- Musimy jechać z tym do szpitala - stwierdził drżącym tonem wskazując na moje rany. Pokiwałam głową, czułam się słabo krew uciekała ze mnie niezwykle szybko, a przynajmniej odnosiłam taki wrażenie. Dopiero w tym momencie zrozumiałam, że powinnam bardzo na siebie uważać i jak najszybciej porozmawiać z Jasperem...o ile nie stał się posłuszny Emmie...