Rozdział 4

Cóż widzę, że jednak ten pomysł z dedykiem się nie sprawdził 

szkoda :/

,,Częstym po­wodem do­minac­ji, jest próba uk­ry­cia Naszych,
grzechów bez­radności słabości lęków i poczu­cia winy... "

To moja wina

Do szpitala dojechaliśmy moją furgonetką. Było mi niewyobrażalnie słabo, nie mogłam ruszyć się z siedzenia dlatego też Jake zmuszony był wziąć mnie na ręce. Przed oczyma śmigały mi sceny ze wcześniejszych wydarzeń, miałam wrażenie jakbym cofała się w czasie. Widziałam siebie jako dziecko. Nie miałam pojęcia co się ze mną dzieje. Patrzyłam na swoją młodszą wersje, gdy ta nagle przemówiła głosem, który nie należał do mnie lecz do Emmy.
- Twój dar będzie mój, oddasz mi go już niebawem - ton jakim to mówiłam był przerażający. Nim się spostrzegłam wtulałam się w rozgrzany tors Blacka. Cała się trzęsłam, ale nie wiedziałam czy to z zimna, czy ze strachu. Nagle młodsza ja zniknęła.
Odkleiłam się od Indianina i rozejrzałam do okoła mimo, że głowę miałam okropnie ciężką i czynność ta sprawiała mi nielada kłopot.
- Spokojnie Bells - szepną chłopak łagodnie.
- Co jej się stało? - usłyszałam nagle znajomy głos, który z całą pewnością należał do Carlisle'a. Spojrzałam w kierunku, z którego głos dochodził. Miałam racje, to był on. Mimo wolnie uśmiechnęłam się do niego łagodnie, odwzajemnił się tym samym podchodząc do nas.
- To nic wielkiego - zaczęłam słabo wiedząc, że nie mogę dopuścić do głosu Jacoba, ponieważ chłopak mógł by powiedzieć coś czego nie chciała bym aby mówił, na przykład to, że to Emma mnie zaatakowała. Zdawałam sobie sprawę z tego, że Cullen może nadal być pod jej wpływem. Spojrzałam wampirowi w oczy, nie były one złote lecz barwą przypominały błoto. Wiedziałam co to znaczy, lecz potrzebowałam pomocy.
- Zapraszam - powiedział kiwając na nas dłonią.

***

Do domu wróciłam późnym wieczorem. Jacob był naprawdę bardzo miły i praktycznie odprowadził mnie do samego pokoju, uprzednio upewniając się, że nikogo w nim nie ma. Byłam wykończona całym dniem. Szycia nadal bolały, ale dało się wytrzymać. Naprawdę się bałam . Teraz nic nie było dla mnie pewne.
Usiadłam na swoim niezbyt dokładnie zaścielonym łóżku. Rozglądałam się do okoła dyskretnie, usiłując dostrzec coś w panujących do okoła mnie ciemnościach. Każdy dźwięk, szelest doprowadzał mnie do szybszego bicia serca. Nie miałam zielonego pojęcia co zrobić. Przecież nie wiedziałam co działo się z Jasperem, prawdę mówiąc...już nic nie wiedziałam.
 Nie zmieniając ubrań, ułożyłam się wygodnie na materacu, którego sprężyny tak znajomo zaskrzypiały podemną. Wcisnęłam pod głowę poduszkę, tak że prawie siedziałam. Nim się spostrzegłam, moje powieki stały się  ciężkie, a myśli powoli odpływały. Nie chciałam spać, ale zmęczenie było znacznie silniejsze. Nie wiedziałam nawet kiedy zapadłam w głęboki sen.

***

- Bello! - Usłyszałam nagle wołanie. Zacisnęłam mocniej powieki. Nie miałam najmniejszej ochoty wstawać, ani nic podobnego. Byłam strasznie zmęczona. Sama nie wiedziałam co mnie aż tak zmęczyło.

- Bello! - Zacisnęłam dłonie w pięści i powoli podniosłam się z łóżka. W pokoju było ponuro, zresztą jak zawsze. Spojrzałam w stronę drzwi, zza których dochodziło nawoływanie. Natychmiast zrozumiałam, że to głos Charliego. Warknęłam pod nosem cicho, a po chwili odwróciłam oczy w kierunku szafki nocnej, na której znajdował się zegarek i...stała mała porcelanowa filiżanka ze złotymi symbolami na zewnętrznej stronie. Od kogo to? - pomyślałam.  Na pewno nie od Charliego, może to od Edwarda ? - zastanawiałam się. Wzięłam ją do ręki, odrazu w oczy rzuciła mi się biała karteczka leżąca na jej dnie. Szybko wydostałam świstek, który błyskawicznie rozwinęłam - ,, Nie zas­ta­nawiaj się nad prob­le­mem, myśl o rozwiązaniu.  '' - głosiło schludne, ozdobne pismo.
- Bello, schodź szybko! - głos mojego ojca stawał się coraz bardziej zniecierpliwiony i wyraźnie zagniewany. Wyskoczyłam z łóżka. Filiżankę razem z karteczką schowałam do szafki nocnej i wybiegłam z pokoju. Do salonu wpadłam jak tornado. Dyszałam ciężko, przez cały czas trzymając się za serce. Spojrzałam na ojca. Był nienaturalnie blady, a w dłoni trzymał komórkę. Potrzebowałam chwili, aby móc się się odezwać.
- Co...co się stało? - spytałam cicho
- Chodzi o Billi'ego - wydusił opadając ciężko na stojąc tuż obok niego fotel. Schował twarz w dłoniach, uprzednio odkładając telefon na stolik. Zamarłam na chwilę. Rozdziawiłam usta ze zdziwienia, nic nie rozumiejąc.
- Tato...co się stało z Billem? - Usiadłam obok niego.
 Między nami zapanowała cisza.
- Właśnie dzwonił Sam...Bill jest w szpitalu, ktoś lub coś go zaatakowało. Lekarze nie wiedząc czy przeżyje - Ból w jego głosie był niemal namacalny. Przeraziłam się. Na myśl odrazu przyszła mi Emma, no bo przecież to ona wczoraj odgrażała się Jacobowi. Moje serce zastygło z przerażenia i poczucia winy jakie w nie uderzyło.
- To moja wina - szepnęłam. Obraz przed oczyma zaczął mi się nagle rozmazywać. Nie miałam bladego pojęcia co dzieje się do okoła. I nagle przypominały mi się słowa napisane na karteczce, którą znalazłam kilka minut temu. ,,Nie zas­ta­nawiaj się nad prob­le­mem, myśl o rozwiązaniu.* '' 
 Podniosłam się z podłokietnika, na którym dotychczas siedziałam. Charlie spojrzał na mnie pytająco.
- Muszę z kimś porozmawiać, nie długo wrócę - I nie dając mu ani chwili na odpowiedź, wyszłam z pomieszczenia. Złapałam jeszcze kurtkę wiszącą na wieszaku tuż obok drzwi. Wyszłam na zewnątrz. Nie miałam nawet czasu na przebranie się, cała sytuacja była zbyt powarzna. Wsiadłam na mojego czerwonego Pick-up'a. Wsadziłam kluczyki ( które wyjęłam z kieszeni kurtki) do stacyjki. Po kliku chwilach auto odpaliło. 

***

 Nie zauważyłam nawet kiedy znalazłam się w obrębie posiadłości Cullenów. Zaparkowałam samochód tuż pod ich domem. Wygramoliłam się z niego pośpiesznie. Nie zdążyłam zamknąć za sobą drzwi gdy obok mnie pojawił się jasnowłosy Hale.
- Co tu robisz Bello?
- Muszę z tobą porozmawiać - Zaczęłam mu się uważnie przyglądać. Chciałam sprawdzić czy coś się w nim zmieniło, czy aby nie jest pod kontrolą Emmy. Największą uwagę poświęciłam na przyglądaniu się kolorowi jego oczu, na moje szczęście były złote.
- Co ty robisz? - zapytał widocznie zaskoczony moim zachowaniem.
- Nie opętała cię?
- Nie, ale próbowała - drgną niepewnie, a po chwili dodał - Nie postąpiłaś mądrze, przyjeżdżając tu.
- Wiem, ale ona zaatakowała mnie, a później Bill'ego Blacka.
 Jasper nie odezwał się tylko otworzył drzwi mojej furgonetki i niemal mnie do niej wepchną.
- Co ty wyprawiasz? - spytałam zaskoczona jego zachowaniem. Serce podskoczyło mi do gardła. Nie doczekałam się od niego odpowiedzi, ponieważ znikną. Zrobił to tak szybko, że nawet nie zauważyłam w którą stronę pobiegł. Na moje szczęście wrócił. Trzymając w dłoniach jakieś pogięte kartki. Usiadł na miejscu dla pasażera.
- Mówiłem, że skądś ją kojarzyłem - To mi całkowicie wystarczyło. Ponownie włączyłam silnik.
- Do kąd? - zapytałam jeszcze.- Twój dom - zakomenderował. Skinęłam głową, a po chwili odjechaliśmy. Podczas drogi praktycznie żadno z nas nie odezwało się. Byliśmy zbyt zajęci własnymi myślami.

***

 Weszliśmy do mojego pokoju. Adrenalina w moich żyłach płynęła szybko, przyprawiając mnie o drżenie dłoni. Niepewność rosła we mnie z minuty na minutę, a myśl, że każda chwila naszej zwłoki pędzi w stronę kolejnego ataku na niewinną osobę, przyprawiała mnie o ostry ból w okolicach skroni. Nie rozumiałam jakim sposobem, w tak krótkim czasie mogła, się aż tyle wydarzyć. Było to po prostu przerażające.
- Bello, czy mogła byś usiąść? - zapytał Jasper uważnie lustrując mnie spojrzeniem. Na początku nie rozumiałam o co mu chodzi. Spojrzałam na niego krzywo, a dopiero później zrozumiałam, że chodzę po całym pokoju bez wyraźnego celu. Cholera, panikowałam. Wzięłam głęboki wdech aby choć odrobinę się uspokoić. Usiadłam obok wampira.
- Co masz? - spytałam cichutko, ale on doskonale mnie słyszał.
- Nie znalazłem wiele, ale jednak coś mam. Emma zrobiła rewizje w księgozbiorach Carlisle'a co może świadczyć o tym, że coś podejrzewa. - Westchną widocznie niezadowolony z poczynań wampirzycy. Nagle podał mi trzymane przez siebie kartki.
 Położyłam je sobie na kolanach i zaczęłam czytać, pierwszy był ród, o którym mówił mi we śnie Aro :
- Transylwański, mityczny Ród Malory. Prawdopodobnie stworzony przez Hrabiego Draculę jednak ta informacja nie jest potwierdzona, tak samo jak i samo istnienie tegoż rodu. Na temat tej mitycznej wampirzej rodziny krąży wiele legend, które do dziś nie zostały wyjaśnione. Jedne opowiadają o siostrach bliźniaczkach, które zostały skłócone, na tyle poważnie, iż jedna z nich straciła życie.- Sięgnęłam po kolejną kartkę, lecz i na niej nie znalazłam odpowiedzi, na pytania które mnie nurtowały. Jedynie więcej legend i mitów, które nie miała potwierdzenia. Po przejrzeniu wszystkich notatek Cullena, oddałam mu je.
- Radziła bym skupić się na Malory - westchnęłam.
- Ja również tak uważam - nagle sięgną po coś do kieszeni bluz, którą miał na sobie. - Spójrz - Było to zdjęcie, a jedna twarz obrysowana była czerwonym kółkiem. Wytrzeszczyłam oczy zaskoczona.
- Przecież to Emma!
- Tak to ona, ale spójrz w czyim jest towarzystwie - powiedział tajemniczo Jasper.
 Przyjrzałam się osobie, do której brunetka była przytulona. Zdębiałam, momentalnie zaschło mi w gardle. To przecież nie możliwe. Spojrzałam na blondyna, który kiwną tylko głową.
- Serio, Marek Volturi?
- Przypuszczam, że między nimi  musiało coś być.
- Najwyraźniej. - pokiwałam energicznie głową, nadal będąc w ogromnym szoku.