Rozdział 8

Cześć kochanieńki :D

Mam do was ogromną prośbę nie zabijajcie mnie za opóźnienie i długość rozdziału, pięknie proszę :) 

Wczoraj miałam niewielki wypadek, no ale jak to ja skręciłam kostkę i praktycznie wczorajszy dzień spędziłam w szpitalu :/

No, a teraz po malutkim wytłumaczeniu zapraszam na prawidłowy wstęp ,,Porcelany'' :D

,,Ser­ce oba­wia się cier­pień [...]
Po­wiedz mu, że strach przed cier­pieniem jest straszniej­szy niż sa­mo cier­pienie.
I że żad­ne ser­ce nie cier­piało nig­dy, gdy sięgało po swo­je marzenia...''
~Paulo Coelho~

Strach ma wielkie oczy

  Zapłaciłam włoskiemu taksówkarzowi i błyskawicznie wydostałam się z pojazdu. Nadal nie wierzyłam, że zdobyłam się na taki wyczyn jak kaleczenie włoskiego języka, którego uczyłam się dawno temu, jeszcze w podstawówce. Aż dziwne, że udało mi się dogadać z facetem, który przywiózł mnie do miejsca, w którym mój los miał zostać przesądzony.  Nim się zorientowałam mężczyzna pośpiesznie wysiadł i pomógł wydobyć mi z niedużego bagażnika moją torbę. Nie powiem, nie było to łatwe biorąc pod uwagę fakt, iż siłowaliśmy się z nią parę długich chwil. Normanie mordęga. Jednak kiedy byłam już gotowa, a taxi odjechało, wzięłam tylko głęboki wdech i ruszyłam w stronę Volterry.
Miałam szczęście, akurat zdążyłam wmieszać się w tłum zwiedzających, którzy prowadzeni byli przez wysoką, długo nogą kobietę - Heidi.  Wiedziałam co ich czeka, wiedziałam do kąd zmierzają...wiedziałam, ale nie mogłam im pomóc. Dostrzegłam kilkoro dzieci, serce zakuło mnie boleśnie, miałam ochotę krzyczeć z bezsilności. Gdybym tylko mogła spróbowałam  im pomóc, przynajmniej miała bym poczucie, że próbowałam. Skrzywiłam się, spuściłam oczy i już na nikogo nie patrzyłam nie mogłam, to było zbyt trudne i bolesne zarazem.
 Podczas drogi pozbyłam się zbędnego balastu, którym była moja torba podróżną. Po za tym ściągała ona zbyt dużo ciekawskich spojrzeń, które w tym momencie były mi najmniej potrzebne. Długi korytarz wydawał mi się taki znajomy, a jednocześnie przerażający. Czułam w powietrzu metaliczny zapach krwi. Wzdrygnęłam się na samą myśl o  niej. Mój żołądek ścisną się nagle, ale tylko na moment, poczułam się jednak źle, przez myśl nawet przeszła mi chęć ucieczki. Jednak zdawałam sobie sprawę z tego iż od mojej decyzji nie ma już ucieczki. Wzięłam głęboki wdech, starając się nie wciągać zbyt głęboko powietrza przesiąkniętego wonią krwi. 
Nim się spostrzegłam Heidi otworzyła ogromne dwu skrzydłowe drzwi i wpuściła do sali tronowej wszystkich zwiedzających. W jednej chwili pomieszczenie zalała fala przerażonych krzyków i tupot stup uciekających ludzi, dla których nie było już ratunku. Dostrzegłam nagle małego jasnowłosego chłopca, którego w jednej chwili pochwycił Alec i niemal jednocześnie wbił wampirze kły w szyję dziecka. Dopiero teraz zrozumiałam w co się wpakowałam. Stałam w miejscu nie zdolna do jakiego kolwiek ruchu, jedyne co mogłam robić to patrzeć ba rzeź. Nagle poczułam jak oplata mnie coś lodowatego i twardego niczym metal. Moje myśli odleciały, byłam bezbronna. Zamknęłam oczy, czekając na swój koniec lecz nic podobnego się nie wydarzyło. Metalowe ramiona, które mie oplatały zaczęły nagle drżeć, a po kilku chwilach wyswobodziły mnie ze swych obięć. Upadłam na kolana, nagle poczułam coś mokrego pod dłonią. Z ledwością otworzyłam oczy, które napotkały szkarłatne oczy ciemnowłosej wampirzycy, której nigdy jeszcze nie widziałam. Szybko spojrzałam na swoją dłoń i odkryłam, że cała jest pokryta krwią, która widocznie musiała wypłynąć z głębokiego rozcięcia na boku młodej kobiety, nad którą pochylała się owa wampirzyca. Nie mogłam znieść tego widoku, a już szczególnie  zapachu, który niemal natychmiast zaatakował moje nozdrza. Cała sala tronowa Volturi zawirowała, poczułam jeszcze jak uderzam policzkiem o posadzkę i jakieś osoby, które zbliżały się do mnie. A sekundę później ogarnęła mnie bezdenna ciemność.

***

O matko - pierwsze co przyszło mi na myśl po przebudzeniu. Nie miałam pojęcia co robiłam, że byłam tak strasznie obolała i czułam się jak bym przebiegła maraton. Z ogromną trudnością udało mi się otworzyć najpierw jedno oko, a potem drugie. Ku mojej radości nie zostałam oślepiona słonecznym blaskiem za co byłam niezmiernie wdzięczna losowi.
 Każdy mięsień mojego ciała pulsował, najgorzej bolał mnie policzek. Drżącą dłonią dotknęłam go, z mojego gardła wydobył się tylko pis bólu. Świetnie, mam siniaka - pomyślałam i wykrzywiłam twarz w grymasie niezadowolenia.
- Dobrze, że się już obudziłaś.
 Usłyszałam nagle miły i pogodny ton. Wytrzeszczyłam oczy w ogromnym szoku i niemal natychmiastowo spojrzałam w bok. Dostrzegłam siedzącego nieopodal mnie Ara, który wydawał się niezwykle usatysfakcjonowany, ale nie miałam pojęcia czym. Jednak to nie było najważniejsze, znacznie ważniejsze było to gdzie tak właściwie byłam. No, bo w żaden sposób nie poznawałam miejsca, w którym obecnie się znajdowałam. Dopiero po chwili spostrzegłam, że jestem w ogromnym łożu z baldachimem.
- Gdzie jestem i co ja tu robię? - wyrzuciłam z siebie z lekko zdenerwowanym tonem głosu. Władca wampirów wydawał się być rozbawiony moim zachowaniem lecz widocznie próbował to ukryć pod maską obojętności. Mimo swoich starań nie szło mu to za dobrze, ale jakoś się tym nie przejmowałam.
- Nie spodziewałem się zobaczyć cię tak szybko Isabello . - Puścił moje pytanie mimo uszu. Zacisnęłam mocno szczęki, a po chwili rzuciłam mu groźne spojrzenie. Musiałam przyznać, odrobinę mnie zaskoczył i tym samym podsuną kilka nowych pytań. Zwęziłam oczy, a chwilę później zapytałam chłodno:
- Jak to nie spodziewałeś?
- Jesteś niezwykle przewidywalną osobą - zaśmiał się cicho. Jego czerwone tęczówki zamigotały w blasku świecy stojącej niedaleko nas.
- Wiedziałeś, wiedziałeś że wrócę, zaplanowałeś to! - krzyknęłam kiedy tylko zrozumiałam, że on tego chciał. Że ten cały cyrk odstawiony poprzednim razem to część jego pokręconego planu. A ja głupia dałam się nabrać niczym małe nieporadne dziecko. Poczułam się okropnie. 
- Lepiej bym chyba tego nie ujął - nutka drwiny wkradła się w jego ton, tym samym doprowadzając mnie do jeszcze większego gniewu. Nie mogłam zrozumieć jakim sposobem mogłam się dać tak podejść, czy ja naprawdę byłam aż tak przewidywalna? Moja złość natychmiastowo przerodziła się w smutek i coś na podobe rozczarowania własną osobą.
- W takim razie wesz po co przychodzę? - zapytała odwracając od niego wzrok.
- Oczywiście, że wiem - odparł łagodnie. - Lecz dopiero jutro - dodał.
- Że co, dlaczego jutro? - pisnęłam.
- Musisz odpocząć - zaczął jednak widząc, że zamierzam mu przerwać i co nieco mu wygarnąć pokręcił lekko głową. Jak mus to mus, zamknęłam usta i zaczęłam go uważnie słuchać - Po za tym nie podam ci wszystkich informacji na raz - uśmiechną się chytrze - Przecież mamy mnóstwo czasu - podniósł się z krzesła, na którym dotychczas siedział.
- Ale ja muszę we wrześniu wrócić, szkoła, bal! - Nie miałam pojęcia dlaczego wspomniałam o tym głupim balu, ale tak czy siak musiałam wrócić za zgodą Ara lub i bez niej. Spojrzałam na niego ze złością, jednak on wydawał się całkowicie tym nie przejmować.
- Bez obaw wrócisz do tego czasu i przypuszczam, że Cullenowie zdołają odnaleźć With i resztę.
Rozdziawiłam usta, nie spodziewałam się, że tak szybko mi z nim pójdzie. Byłam w dużym szoku, ale też poczułam niewyobrażalną ulgę na wieść, że mój plan się powiedzie. Jeszcze przez chwilę patrzyliśmy na siebie, a po chwili Aro powiedział coś czego nigdy nie spodziewałam się usłyszeć z jego ust:
- Dobranoc Bello

~//~

A tak na koniec jeden z moich tworów XD