Rozdział 6

Mam nadzeje, że notka Wam się spodoba kochane ;D

,,Czuję, że umieram z samotności, z miłości, z rozpaczy, z nienawiści -
ze wszystkiego, co może mi zaoferować ten świat.''
~Emil Cioran~

...O pomoc do Volturi

Tydzień. Calutki tydzień poszukiwań i nic, zero. Wiedziałam, że tak będzie po prostu wiedziałam, ale i tak byłam przybita. Stałam się otępiała i cicha, nawet mój ojciec to zauważył. Jednak nie mogłam na to nic poradzić, a najdziwniejsze było to, że bardziej martwiłam się o państwo Cullen niż o Edwarda. To były dziwne. Przez te kilka dni, które spędziłam praktycznie sama lub z Alice, która chciała mi zrekompensować kilka poprzednich dni, podczas których była pod działaniem Emmy. Szczerze mówiąc nie miałam jej tego za złe przecież nie wiedziała co się z nią dzieje, w tamtej chwili było dla mnie najważniejsze, że jest i to mi najzupełniej wystarczało...za dnia. Gorzej było w nocy. W tedy nie mogłam spać. Do późna siedziałam przy oknie z nadzieją, że pojawi się Aro i będę miała możliwość dowiedzieć się czegoś, co mogło by nam pomóc. Nawet w snach przestał się ze mną komunikować. Czułam się odrzucona i cholernie samotna. Nic nie szło po mojej myśli, wszystko strasznie się skomplikowało. W szpitalu nieobecność Carlisle'a została szybko zauważona i mimo zapewnień Alice i Jaspera, doktor Cullen został dyscyplinarnie zwolniony. Z ojcem Jacoba było coraz gorzej już żaden lekarz nie widział dla niego nadziei. I do tego od tamtej pory nie miałam z młodym Blackiem żadnego kontaktu. Nie odbierał moich telefonów, wiadomości sms...nic, kompletna cisza, która wpędzała mnie w stan przytłoczenia i rezygnacji. Tydzień, a tyle się stało...czułam, ja po porostu czułam, że to nie ma sensu. Zdawałam sobie też sprawę z tego, że żadnemu z Cullen'ów nie uśmiechała się wyprawa do Volterry, ale sami rozumieli, że nie mamy innego wyjścia. Tylko Volturi, tylko Aro mógł nam pomóc... 

***

- Bello jesteś gotowa? - zapytała Alice wchodząc do mojego pokoju. Pierwsze co zrobiła to rozejrzała się do okoła krytycznie, a w końcu spojrzała też i na mnie. Skrzywiła się. Nie było w tym nic dziwnego, doskonale wiedziałam, że wyglądałam okropnie. Blada z podkrążonymi oczami, ubranie nie wyprasowane, a włosy wyglądały jakby od co najmniej dwóch dni nie widziały szczotki. No niestety, ostatnimi czasy miałam bardzo mało czasu by o siebie zadbać, zresztą nie miałam dla kogo.  
- Wiem, że jesteś tym wszystkim przytłoczona, ale to nie zmienia faktu, że powinnaś jakoś wyglądać. 
  Brunetka złapała mnie mocno za ramię, a po chwili zaciągnęła do łazienki. Nie siedziałyśmy tam długo, jedynie zatuszowała sine podkówki pod oczami i rozczesała włosy. Na zmianę ubrań nie starczyło nam już czasu. Wyszłyśmy na zewnątrz, krzyknęłam jeszcze ojcu, że wrócę wieczorem i zatrzasnęłam za sobą drzwi domu. Wzięłam głęboki wdech  i pozwalając prowadzić się złotookiej, rozmyślałam nad tym czego może chcieć Aro. Co będzie na tyle cenne by go usatysfakcjonowało i przekonało do pomóc rodzinie, której nienawidzi.   
 Poczułam jak wampirzyca wpycha mnie do auta mrucząc coś niezrozumiałego pod ładnym niedużym noskiem. Mimo wolnie uśmiechnęłam się, zawsze mnie to bawiło. Szybko odkryłam, że siedzę w żółtym porsche brunetki, a tuż obok mnie siedzi Emmett i Rosalie. Westchnęłam, zapowiadała się długo droga, a ja już byłam nią zmęczona. Miałam cichą nadzeje, że jednak teraz wszystko zacznie powoli się układać...dziwne jak człowiek w przypływie chwilowej nadziei potrafi stać się optymistą, zabawne, ale jednak w tedy wydawało mi się to takie prawdziwe, realne... 

***

 Ku mojej radości podróż minęła znośnie. Choć w aucie Alice spędziłam wiele godzin i wszystkie mięśnie okropnie mnie bolały, byłam zadowolona. Wiedziałam, że przed nami jeszcze mnóstwo przeszkód, ale miałam nadzeje. Tego uczucia trzymałam się chyba najmocniej ze wszystkich jakie we mnie tkwiły. Znałam powiedzenie ,,Nadzieja matką głupich'' jednak mimo wszystko jej potrzebowałam.
 Oparłam głowę na ramieniu Emmetta, nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam.
 W mgnieniu oka pojawiłam się na pięknej polanie. Znałam ją i to aż za dobrze, wszystkie wspomnienia uderzyły w moją osobę niczym lodowaty podmuch zimowego wiatru. Spojrzałam na błękitne niebo, dostrzegłam zielone drzewa, które otaczały mnie zewsząd. Czułam zapach rosnących do okoła mnie wielobarwnych kwiatów. Słońce łaskotała moją skórę. Usiadłam na trawie zachwycając się otaczającym mnie światem. Jedyne czego mi teraz brakowało to Edward.  
- Bello jak miło cię widzieć - Usłyszałam męski głos. Nie wiedziałam skąd on dochodzi, ale zbytnio też mnie to nie interesowało.
- O co chodzi? - spytałam beznamiętnie zamykając oczy i jednocześnie kładąc się na miękką zieloną traw.
- O nic moja droga, po prostu się cieszę - odparł przyjemny dla ucha głos, który doskonale znałam, mimo iż słyszałam go tylko kilka razy.
- Wież, że do ciebie jedziemy - mruknęłam, wystawiając twarz w kierunku słońca.
- Owszem, ale jak mniemam nie powiedziałaś im o moich warunkach. - Bardziej stwierdził niż zapytał. Otworzyłam gwałtownie oczy i dopiero teraz odkryłam, że Aro stoi tuż obok mnie.
- Nie, nic nie powiedziałam, myślę, że tak będzie lepiej - Przymrużyłam powieki, dając mu wyraźnie do zrozumienia by nie robił nic co mogło by mnie skłócić z Cullenami. Uśmiechną się tylko, a po chwili zaczął się rozglądać. Nie wiedziałam co powiedzieć, choć tak naprawdę nie chciałam nic mówić. Uważnie obserwowałam jego postać, zastanawiając się nad kwestią, którą poruszył jakiś czas temu. Miałam na myśli nasze połączenie, dlaczego tak właściwie teraz? dlaczego nigdy wcześniej coś takiego nie miało miejsca? czemu to zaczęło się dopiero po naszym pierwszym spotkaniu?
- Śpiąca królewno wstawaj! - Moja piękna polana zaczęła się rozmazywać, a wraz z nią Aro, którego czerwone tęczówki napotkały moje.
 I w jednej chwili znowu siedziałam w porsche Alice. Stłumiłam ziewnięcie.
- No nareście - zaśmiał się brunet, na którego ramieniu zasnęłam. Przetarłam oczy dłonią, a po sekundzie posłałam mu groźne spojrzenie jednak nie odezwałam się.
- Wysiadamy - zakomenderował Jasper grobowym tonem. Mimo wolnie zadrżałam. Szybko wygramoliłam się z auta by stanąć przy reszcie Cullenów, którzy już patrzyli z nienawiścią na posiadłość Volturi. Westchnęłam, dopiero teraz zrozumiałam, że będzie ciężej niż to sobie wyobrażałam.

***

Całą piątką weszliśmy do ogromnego pomieszczenia, żadne z nas nie wiedziała czego ma się spodziewać po wampirzej arystokracji. Moje oczy zostały utkwione w postaci Ara, który uśmiechał się do mnie...tak jakby porozumiewawczo. Nie miałam zielonego pojęcia co o tym sądzić, dlatego też wolałam nic nie myśleć, całkowicie się wyłączyć i dać rządzić Jasperowi.
- Och, a któż to nas odwiedził - Ze swojego miejsca z ogromną elegancją podniósł się wyżej wymieniony wampir. Skuliłam się w sobie, spuściłam głowę nie mogąc na niego patrzeć. Tego wszystkiego było dla mnie zbyt wiele, nie dawałam już rady.
- Aro - Na przód wystąpił blondyn, który przez cały czas przyglądał się każdemu wampirowi, który znajdował się w sali tronowej.
- Jasper Cullen jak mniemam - podszedł do nas w iście arystokratycznej pozie. Głowę miał wysoko uniesioną, każdy krok stawiał ostrożnie z niezwykłą dbałością i gracją. Po prostu nie można było na niego nie patrzeć. Mimo iż przemawiał do blondyna, cały czas rzucał mi ukradkowe spojrzenia. 
- Owszem - skiną głową, na znak potwierdzenia, a po chwili kontynuował: - Cała nasz rodzina chciała by prosić was o pomoc.
- Mów dalej - skiną na Cullena głową.
- Chodzi o niejaką Emmę With, prawdopodobnie uprowadziła ona Esme, Edwarda i Carlisle'a.
 Aro zmrużył niebezpieczniej oczy i począ powoli się cofać. Żadne z nas nie wiedziało co znaczyła jego reakcja. Spojrzałam na Alice potem na Rosali i Emmetta ich twarze nie wyrażały żadnych emocji. Poczułam przypływ nagłego strachu, serce zabiło mi mocno.
- Jestem w stanie wam pomóc, lecz nie za darmo - Odwrócił się do nas plecami , wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z Kajuszem i Markiem.
- Czego żądasz? - zapytał Jasper.
 I znowu odwrócił się twarzą w naszym kierunku. Jego czerwone oczy utkwił w mojej postaci.
- Chcę gwarancji - odezwał się spokojnym tonem. - Na to, że nie wykorzystacie  wampirzycy przeciwko nam.
 - Po cóż mielibyśmy to robić? - głos blondyna już nie był taki pewny jak na początku rozmowy. Widać było, iż obawy Ara wstrząsnęły wampirem.
- Jest wiele powodów.
- Więc czego chcesz jako gwarancji?
- Belli, chcę Belli Swan jako waszej gwarancji.
 Myślałam, że zemdleje. Momentalnie zrobiło mi się ciemno przed oczami, drgnęłam, w jednej chwili jeszcze stałam, a po sekundzie już podpierałam się o przerażoną Alice. To nie mogło być prawdą, nie ja. Spojrzałam ze strachem na głównego przywódce Volturi, a potem na jego straż: na Aleca, Jane, Felix'a i Demitria. Ogromny wampir stojący obok Demitria uśmiechną się do mnie drapieżnie, a jego czerwone oczy zaiskrzyły się głodem. Nagle poczułam się bardzo słabo gdyby nie brunetka, która mnie podtrzymywała leżała bym już na posadzce.
- Ależ to człowiek, miałam ją... - Alice próbowała jakoś uratować całą sytuację, ale Volturi uciszył ją gestem dłoni.
- Nie oddamy jej! - krzyknęła Rosalie. I nim się spostrzegłam stała już obok mnie, widocznie gotowa do starcia. Gdybym tylko mogła otworzyła bym usta ze dziwienia i dopytywała czy ta piękna wampirzyca to na pewno Rosalie. Chwilę później obok nas pojawił się też Emmett.
- Nie będziemy walczyć - zapewnił Marek, który niewiadomo kiedy pojawił się obok Ara.
 Strażnicy Volturi podeszli do swoich panów gotowi wykonać każdy ich rozkaz. Spojrzałam na bruneta, on także spoglądał w moim kierunku jakby chciał się czegoś dowiedzieć, coś wyczuć.
- Dość tej błazenady - wtrącił się Kajusz wstając ze swojego tronu. - Jeśli nie chcą oddać tej śmiertelniczki niczego nie dostaną - Powietrze zawrzało od słów blondyna. - Po za tym jak wszyscy widzimy nie wywiązali się z umowy - sykną i dołączył do pozostałej dwójki Volturi.
- Cisza - zagrzmiał Aro i spojrzał na swojego brata. - Ta śmiertelna zostanie przemieniona jednak nie teraz. - Oczy głównego przywódcy wampirów z twarzy Kajusza przeniosły się na nas. - Skoro jest wam tak droga to odejdźcie i nie proście więcej o pomoc.
- I dobrze sami sobie poradzimy! - Rosalie roznosiła furia, to cud , że nie rzuciła się na nikogo. Ta wampirzyca nie kiedy naprawdę bardzo mnie przerażała.  Spojrzałam na Ara. Lecz on zajęty był spoglądaniem z wyraźną złością na Cullenów. Poczułam nagle jak Emmett łapie mnie za ramie i wyprowadza z pomieszczenia. Kręciłam głową, to nie mogło się przecież tak skończyć, musiałam coś wymyślić, coś zrobić...Chciało mi się płakać, cała nadzieja jaką w sobie miałam wyparowała. Zrobiło mi się słabo, odleciałam...